Mijn man is vorig jaar vreemd gegaan.
Wij zijn dit jaar 30 jaar getrouwd, vorig jaar liep het wat stroef tussen ons. Je hebt nu eenmaal wat ups en downs. Hij zegt dat ik niet meer mijn best voor hem deed(uiterlijk)
Ik deed thuis makkelijke kleding aan en had mijn haar volgens hem te kort laten knippen.
Toen is bij hem wat 'geknapt' hij had al langer twijfels en is hij rond gaan chatten op internet en is blijven hangen aan een vrouw met wie hij dus een paar x vreemd is gegaan. Hij had ons huwelijk in zijn hoofd al opgegeven maar niks tegen mij gezegd of geprobeerd om met mij te praten( dat schijnt ie alleen met haar te kunnen!) Zij wist dat hij getrouwd was.
Ondertussen weet ik van niks toch had ik ergens wel een vermoeden. We zouden 2 weken vrij zijn en toen is hij toch gaan 'werken'
Hij had natuurlijk een excuus nodig om weg te kunnen.
Ik heb hem toen niet gevraagd wat er was, beetje struisvogelpolitiek, ik weet het maar was eigenlijk bang voor zijn antwoord.
Een half jaar later gingen wij last minute op vakantie en toen was ik op onze gezamenlijke tablet op zoek naar mailtje met reispapieren.
Daar kwam ik een bewaarde chat tegen van hen samen(paar maanden oud)
Hoe hij haar miste en dat ze het zo geweldig samen hadden en dat hij graag met haar wilde samenwonen. Een heel vurig lang betoog, deze man ken ik niet dacht ik nog. Haar antwoord was kort, zij wilde niet verder met getrouwde man en al helemaal niet samen wonen. Mijn wereld stortte in op dat moment.
Ik heb hier foto van gemaakt en mijn man geconfronteerd. Hij wilde het eerst ontkennen maar dat ging even niet door. Het is uit, dat lees je toch zei hij.
Toen kwam alles eruit. Ik wilde op dat moment scheiden en hij zei OK
We hebben een nacht lang gepraat over van alles en nog wat en ik voelde en voel me nog steeds tot op het bot gekwetst. Ik ben boos en verdrietig. Hij heeft nooit sorry gezegd, alles lag aan mij voor zijn gevoel.
Toch heb ik hem gezegd dat ik eigenlijk helemaal niet wil scheiden, je bent 30 jaar samen, er gaan ook heel veel dingen wel goed, we hebben 3 kinderen. Ik verdien niet genoeg om alleen van te leven.
Dus we zijn nu bijna een jaar verder maar ik blijf piekeren, wat moet ik ik vertrouw hem nog niet, gaat dit weer gebeuren zal ik toch gaan scheiden? Houd ik nog wel van hem? Het is wel veranderd, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik ben in de war. Heb er nog nooit met iemand over gepraat, ga ik binnenkort wel doen met vriendin. Ik loop vast in m'n hoofd.
Ik weet het echt niet.
Wij zijn dit jaar 30 jaar getrouwd, vorig jaar liep het wat stroef tussen ons. Je hebt nu eenmaal wat ups en downs. Hij zegt dat ik niet meer mijn best voor hem deed(uiterlijk)
Ik deed thuis makkelijke kleding aan en had mijn haar volgens hem te kort laten knippen.
Toen is bij hem wat 'geknapt' hij had al langer twijfels en is hij rond gaan chatten op internet en is blijven hangen aan een vrouw met wie hij dus een paar x vreemd is gegaan. Hij had ons huwelijk in zijn hoofd al opgegeven maar niks tegen mij gezegd of geprobeerd om met mij te praten( dat schijnt ie alleen met haar te kunnen!) Zij wist dat hij getrouwd was.
Ondertussen weet ik van niks toch had ik ergens wel een vermoeden. We zouden 2 weken vrij zijn en toen is hij toch gaan 'werken'
Hij had natuurlijk een excuus nodig om weg te kunnen.
Ik heb hem toen niet gevraagd wat er was, beetje struisvogelpolitiek, ik weet het maar was eigenlijk bang voor zijn antwoord.
Een half jaar later gingen wij last minute op vakantie en toen was ik op onze gezamenlijke tablet op zoek naar mailtje met reispapieren.
Daar kwam ik een bewaarde chat tegen van hen samen(paar maanden oud)
Hoe hij haar miste en dat ze het zo geweldig samen hadden en dat hij graag met haar wilde samenwonen. Een heel vurig lang betoog, deze man ken ik niet dacht ik nog. Haar antwoord was kort, zij wilde niet verder met getrouwde man en al helemaal niet samen wonen. Mijn wereld stortte in op dat moment.
Ik heb hier foto van gemaakt en mijn man geconfronteerd. Hij wilde het eerst ontkennen maar dat ging even niet door. Het is uit, dat lees je toch zei hij.
Toen kwam alles eruit. Ik wilde op dat moment scheiden en hij zei OK
We hebben een nacht lang gepraat over van alles en nog wat en ik voelde en voel me nog steeds tot op het bot gekwetst. Ik ben boos en verdrietig. Hij heeft nooit sorry gezegd, alles lag aan mij voor zijn gevoel.
Toch heb ik hem gezegd dat ik eigenlijk helemaal niet wil scheiden, je bent 30 jaar samen, er gaan ook heel veel dingen wel goed, we hebben 3 kinderen. Ik verdien niet genoeg om alleen van te leven.
Dus we zijn nu bijna een jaar verder maar ik blijf piekeren, wat moet ik ik vertrouw hem nog niet, gaat dit weer gebeuren zal ik toch gaan scheiden? Houd ik nog wel van hem? Het is wel veranderd, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik ben in de war. Heb er nog nooit met iemand over gepraat, ga ik binnenkort wel doen met vriendin. Ik loop vast in m'n hoofd.
Ik weet het echt niet.
Anoniem
