Nooit van mijn leven had ik kunnen bedenken dat zij met mijn man naar bed zou gaan. Intieme gedachtes met hem zou delen, haar veilig bij mijn man zou voelen. Ze heeft me bespeeld, me om de tuin geleid, zaken naar haar hand gezet en mijn man voor zich gewonnen. Ze zijn totaal elkaar types niet ten eerste, zij is vrij amicaal, nogal van de aandacht, snel een ander nodig op emotioneel gebied omdat ze dingen niet aankan, ze is altijd met haar uiterlijk bezig, dat is haar onzekerheid, maar daardoor is ze veel met haar zelf bezig en hij houdt daar totaal niet van. Ten tweede waren we al jaren lange vrienden met onze gezinnen, alles met elkaar beleeft, gehuild, gelachen, gesteund. Zij wist alle ins en outs over mijn huwlijk en ik over die van haar. Ik vertrouwde haar blindelings en had in blind vertrouwen mijn kinderen aan haar overgelaten.
Het is nu een tijd geleden, nog ervaar ik er dagelijks pijn van. Ik heb een ontzettende moeilijk weg moeten bewandenlen. Werken aan mijn huwelijk, afscheid nemen van mijn allerbeste vriendin, ik heb gehuild, gerouwd. Ik heb haar gehaat, uitgekotst, heb mezelf moeten aanleren hoe ik het moest hebben als ik haar weer eens tegenkwam. Ik heb mezelf altijd bekenen als iemand met mensenkennis en toch heb ik dit niet voorzien. Ik heb me zo dom gevoeld, zoninmens eenzaam en ellendig. Ik kan nu eindelijk zeggen dat het me niets meer doet als ik haar zie. Ze is nu een kennis van vroeger. Ik kan het zelfs opbrengen om haar een groet te doen en dan met een lprima gevoel door te gaan. Zij is van toen, ik ben in het hier en nu. Zij hoort door niet meer bij. Ik heb geaccepteerd dat dit nu mijn leven is. Zij heeft leuzes maakt waar ik geen invloed op had en nog steeds niet op heb. En dat is ok. Ik heb het haar vergeven en haar losgelaten. Het verlies, de woede, het verdriet, de eenzaamheid en pijn laat ik allemaal bij haar. Ik kijk met liefde terug op een fantastische vriendschap, ik kan eerlijk zeggen dat ik dankbaar ben dat ze in mijn leven is geweest. We hebben ontzettend veel aan elkaar gehad en met elkaar beleefd. Maar dat is vooorbij. Mijn leven is zonder haar en met met geweldig mooie gezin.
We zijn bij elkaar gebleven en hebben keihard gestreden om te Zijn waar we zijn. Ik geniet met volle teugen van mijn mooie gezinnetje, natuurlijk met littekens en zonder haar. Maar het is goed zo… niet beter, anders… maar heel erg goed.
Het is nu een tijd geleden, nog ervaar ik er dagelijks pijn van. Ik heb een ontzettende moeilijk weg moeten bewandenlen. Werken aan mijn huwelijk, afscheid nemen van mijn allerbeste vriendin, ik heb gehuild, gerouwd. Ik heb haar gehaat, uitgekotst, heb mezelf moeten aanleren hoe ik het moest hebben als ik haar weer eens tegenkwam. Ik heb mezelf altijd bekenen als iemand met mensenkennis en toch heb ik dit niet voorzien. Ik heb me zo dom gevoeld, zoninmens eenzaam en ellendig. Ik kan nu eindelijk zeggen dat het me niets meer doet als ik haar zie. Ze is nu een kennis van vroeger. Ik kan het zelfs opbrengen om haar een groet te doen en dan met een lprima gevoel door te gaan. Zij is van toen, ik ben in het hier en nu. Zij hoort door niet meer bij. Ik heb geaccepteerd dat dit nu mijn leven is. Zij heeft leuzes maakt waar ik geen invloed op had en nog steeds niet op heb. En dat is ok. Ik heb het haar vergeven en haar losgelaten. Het verlies, de woede, het verdriet, de eenzaamheid en pijn laat ik allemaal bij haar. Ik kijk met liefde terug op een fantastische vriendschap, ik kan eerlijk zeggen dat ik dankbaar ben dat ze in mijn leven is geweest. We hebben ontzettend veel aan elkaar gehad en met elkaar beleefd. Maar dat is vooorbij. Mijn leven is zonder haar en met met geweldig mooie gezin.
We zijn bij elkaar gebleven en hebben keihard gestreden om te Zijn waar we zijn. Ik geniet met volle teugen van mijn mooie gezinnetje, natuurlijk met littekens en zonder haar. Maar het is goed zo… niet beter, anders… maar heel erg goed.
T
