De eerste jaren na de geboorte van onze kinderen waren erg pittig. Drie jaar lang hadden we onderbroken nachten, terwijl we allebei werkten en een studie er naast deden. We waren aan het overleven en groeiden uit elkaar. Mijn 2e bevalling was erg heftig (ik bleek later ptss te hebben opgelopen), waardoor onze intimiteit moeizaam ging.
Onze 2e wad amper 5 maand oud toen mijn man de eerste keer naar een seksclub ging in Italië terwijl ik dacht dat hij aan het racefietsen was. De zomer er na gebeurde hetzelfde, bij een ander Italiaans meer.
Het jaar er op heeft hij het mij opgebiecht.
Volgens hem was het een soort massagesalon en werd hem meer aangeboden, wat hem opwond. Hij had zichzelf bevredigd, er was niks voorgevallen met die vrouw, zei hij. Ik was in verwarring. Was dit overspel? Mocht ik wel boos zijn?
Ik wilde ons huwelijk redden, maar wat het zo lastig maakt is dat mijn ex zware medicatie gebruikte om te kunnen functioneren. Vanwege een sociaal fobie. Zonder medicijnen was zijn leven een hel zei hij.
Volgens hem begreep ik dat niet en hulp vond hij verschrikkelijk, daar moest ik maar begrip voor opbrengen.
Een jaar later was ik op. We hadden uiteindelijk een paar sessies bij een therapeut gehad (heb hem voor de keus gesteld; of je gaat mee, of ik ga alleen), maar er was al zo veel kapot.
Dat hij niet leek te willen vechten voor mij, voor ons gezin... dat deed zo veel pijn.
Ik vertrok en de 'strijd' was voorbij. Veel.mensen begrepen mij niet en lieten me vallen.
Begrepen niet waarom ik het zo maar liet gaan.
Hoewel ik sommigen vertelde over Italië, hield ik veel voor mezelf, van wat er tijdens ons huwelijk nog.meer was misgegaan.
Mijn ex kreeg 3 jaar later een vriendin en dat zorgde voor een enorm conflict.
Nu pas, maakte mijn psychologe mij duidelijk dat mijn ex een mogelijke narcist is. Dit liet zo ontzettend veel kwartjes bij mij vallen... dat ik hem direct alleen nog maar zakelijk ben gaan benaderen.
Dit dreef ex tot waanzin en hij beschuldige mij er van een emotioneel onvoorspelbare moeder te zijn, ik bracht de kinderen schade toe door mensen leugens te vertellen over ons. Dat onze zoon na 3 jaar niet meer zindelijk was, kwam door mij; als ik nu maar weer eens normaal ging doen!
Ik heb hulp gezocht, bij school, de jeugdverpleegkundige van de GGD. De huisarts, maatschappelijk werk.
Woest werd ex daarvan; want met de kinderen was niks mis; met míj was van alles mis.
Momenteel dreigt hij met aangifte van smaad en laster en ouderverstoting.
Dat zou hij nooit doen, want dan komt er een onderzoek en komt alles boven tafel, maar dat terzijde.
Mijn dilemma is dat de narcistische mishandeling (zoals ik het inmiddels wel durf te noemen) en zijn continue beschuldigingen en bedreigingen me zo opvreten vanbinnen, dat ik openheid wil.
De waarheid naar buiten. Ik draag deze geheimen al zo lang met me mee.
Maar als de kinderen dit allemaal horen... Dan breekt mijn hart. Zijn narcisme zullen ze niet begrijpen. Maar wat hij mama aandoet, dat zal er wel inhakken. Kunnen ze dit aan? Mag ik dat van ze verlangen, zodat ík niet kapot ga?
Wie kan me wijsheid geven... ik ben ten einde raad.
Petra
Onze 2e wad amper 5 maand oud toen mijn man de eerste keer naar een seksclub ging in Italië terwijl ik dacht dat hij aan het racefietsen was. De zomer er na gebeurde hetzelfde, bij een ander Italiaans meer.
Het jaar er op heeft hij het mij opgebiecht.
Volgens hem was het een soort massagesalon en werd hem meer aangeboden, wat hem opwond. Hij had zichzelf bevredigd, er was niks voorgevallen met die vrouw, zei hij. Ik was in verwarring. Was dit overspel? Mocht ik wel boos zijn?
Ik wilde ons huwelijk redden, maar wat het zo lastig maakt is dat mijn ex zware medicatie gebruikte om te kunnen functioneren. Vanwege een sociaal fobie. Zonder medicijnen was zijn leven een hel zei hij.
Volgens hem begreep ik dat niet en hulp vond hij verschrikkelijk, daar moest ik maar begrip voor opbrengen.
Een jaar later was ik op. We hadden uiteindelijk een paar sessies bij een therapeut gehad (heb hem voor de keus gesteld; of je gaat mee, of ik ga alleen), maar er was al zo veel kapot.
Dat hij niet leek te willen vechten voor mij, voor ons gezin... dat deed zo veel pijn.
Ik vertrok en de 'strijd' was voorbij. Veel.mensen begrepen mij niet en lieten me vallen.
Begrepen niet waarom ik het zo maar liet gaan.
Hoewel ik sommigen vertelde over Italië, hield ik veel voor mezelf, van wat er tijdens ons huwelijk nog.meer was misgegaan.
Mijn ex kreeg 3 jaar later een vriendin en dat zorgde voor een enorm conflict.
Nu pas, maakte mijn psychologe mij duidelijk dat mijn ex een mogelijke narcist is. Dit liet zo ontzettend veel kwartjes bij mij vallen... dat ik hem direct alleen nog maar zakelijk ben gaan benaderen.
Dit dreef ex tot waanzin en hij beschuldige mij er van een emotioneel onvoorspelbare moeder te zijn, ik bracht de kinderen schade toe door mensen leugens te vertellen over ons. Dat onze zoon na 3 jaar niet meer zindelijk was, kwam door mij; als ik nu maar weer eens normaal ging doen!
Ik heb hulp gezocht, bij school, de jeugdverpleegkundige van de GGD. De huisarts, maatschappelijk werk.
Woest werd ex daarvan; want met de kinderen was niks mis; met míj was van alles mis.
Momenteel dreigt hij met aangifte van smaad en laster en ouderverstoting.
Dat zou hij nooit doen, want dan komt er een onderzoek en komt alles boven tafel, maar dat terzijde.
Mijn dilemma is dat de narcistische mishandeling (zoals ik het inmiddels wel durf te noemen) en zijn continue beschuldigingen en bedreigingen me zo opvreten vanbinnen, dat ik openheid wil.
De waarheid naar buiten. Ik draag deze geheimen al zo lang met me mee.
Maar als de kinderen dit allemaal horen... Dan breekt mijn hart. Zijn narcisme zullen ze niet begrijpen. Maar wat hij mama aandoet, dat zal er wel inhakken. Kunnen ze dit aan? Mag ik dat van ze verlangen, zodat ík niet kapot ga?
Wie kan me wijsheid geven... ik ben ten einde raad.
Petra
Petra
