We deelden alles met elkaar. Spraken urenlang over het leven. De hoogtepunten, de dieptepunten. Wat ons gelukkig maakte en wat we graag anders zouden zien. Hij noemde ons soulmates.
Ik heb de hele smoezenlijst van gebonden mannen gehoord de afgelopen 4,5 jaar. Je bent mijn soulmate, ik hou voor altijd van jou, met mijn vrouw is het niks. Ik hou niet meer van haar. De seks was nooit interessant, we praten niet. Bij jou vind ik alles wat ik mis bij haar. En ga zo maar door.
Stapelgek was ik op deze man. Zo gek blijkbaar dat ik mijn eigenwaarde volledig verloor. Door het vuur ging ik voor hem. Zat hij ergens mee, was ik zijn praatpaal. Voelde hij zich rot, liet ik alles uit m’n handen vallen om er voor hem te zijn.
Want…. We waren toch zo gek op elkaar. En we hielden toch van elkaar.
Totdat een appje van mij onder de neus van zijn vrouw terecht kwam. Hij heeft zonder iets te zeggen mijn nummer geblokkeerd en ik heb nooit meer iets van hem gehoord.
Blijkbaar was zijn huwelijk toch zo slecht nog niet… en hield ik toch net iets meer van hem dan hij van mij. ;-)
Ik blijf achter met een gebroken hart. Een gebroken hart dat ik mezelf heb aangedaan.
Een wederzijdse kennis vertelde me laatst dat ik niet zijn eerste affaire was. Een handje vol dames ging me voor. Maar hij had aan haar toegegeven dat al deze dames fouten waren… fouten die ertoe geleid hebben dat hij is gaan inzien hoe fantastisch zijn eigen vrouw is….