Nu.. 2 jaar later zijn deze gevoelens nog steeds aanwezig en alleen maar heftiger geworden.
Mijn partner weet van de situatie af, van de verliefdheid, het contact en hetgeen er de afgelopen jaren ontstaan en gebeurd is, maar wil er alles aan doen om de relatie te redden. Inmiddels al meerdere keren in therapie geweest, vrienden gesproken en telkens heb ik te horen gekregen dat ik voor mijn gevoel moet gaan, dat het overduidelijk is.
Mijn gevoel geeft namelijk aan dat ik bij de ander wil zijn en daar een toekomst mee op wil bouwen maar wanneer ik denk over de toekomst twijfel ik ook weer en vind ik het moeilijk om mijn partner te verlaten, helemaal omdat de toekomst onzeker is en er een kind bij betrokken is.
Alle veranderingen die het met zich meebrengt maken me onzeker, angstig en ik vraag me continu af of ik hier wel goed aan zal doen.
Aan de andere kant maken ook de gedachtes dat degene die ik heb leren kennen verder zal gaan me verschrikkelijk boos, gefrustreerd, angstig en gewoon jaloers. Mijn gevoel zegt dat ik degene wil zijn die met de persoon die ik heb leren kennen verder wil gaan. Ik kijk naar alle momenten dat we elkaar kunnen zien uit, voel me dan fijn en gelukkig en ben dan ook niet met thuis bezig. Van alle dingen die gezegd of gebeurd zijn, voel ik me (hoe gek dit ook klinkt) niet schuldig...
Toch lukt het me niet om mijn huidige relatie af te sluiten. Er is zoveel gebeurd, gezegd en gedaan en toch lukt het me niet om te zeggen, sorry maar we moeten er mee gaan stoppen.
Iemand met tips/ervaringen?