dec 2019 ben ik erachter gekomen dat mijn man waarmee ik toen 13 jaar samen was (nu bijna 15) verliefd was op een collega en ook met haar het bed (nou ja eigenlijk de bank) heeft gedeeld. Mijn wereld stortte in. Onze oudste was net 3 en onze jongste 4 maanden. Ik begreep niet hoe hij dit heeft kunnen doen.
We zijn in therapie gegaan wat ons goed heeft geholpen (met vele hoge pieken maar ook diepe diepe diepe dalen). Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar eigenijk heel goed is gegaan. Toch krijg ik nu weer een terugval. Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen. Vanzelfsprekend ervaar ik deze boosheid en onbegrip ook naar mijn man.
Mijn man heeft er ontzettend veel spijt van en is door het stof gegaan (terecht!). Hij is zich 100% voor ons huwelijk in gaan zetten. Het eerste jaar vanaf het vreemdgaan zaten wij hierin dus op hetzelfde spoor. We hadden een gezamenlijk doel, mijn emoties mochten er zijn, er was begrip, veel goede gesprekken en we leefden in onze eigen bubbel.
Mijn ervaring nu is dat we op 2 sporen zitten. Hij denk nooit meer aan die collega en verafschuwd zichzelf van toen. Hij heeft totale focus op ons en kan door met ons leven. Ik daarentegen kan dit niet op deze manier. Ik word nog vaak getriggerd door films, muziek, locaties etc. Voor mij is het iets wat nog heel erg leeft. Gelukkig kan ik vele triggers negeren of ermee omgaan. Maar soms zitten er een aantal triggers snel achter elkaar en komt de hele ellende weer terug.
Het voelt alsof de hele wereld alweer doordraait en wat er is gebeurd in het verleden behoord en daar moet blijven. Ik had ook gehoopt dat ik dit ondertussen zo kon voelen, maar dat lukt me niet helemaal. Voor een stukje is dit mijn ''eigen schuld'': Ik heb elk detail uitgevraagd, aangehoord en gelezen in de appjes. De uitermate pijnlijke berichtjes over hun sexuele contact waar ze zo van hebben genoten doen soms de liefdevolle appjes naar elkaar meer pijn, zoals : ''ik geniet ervan als ik je mag optillen, mn handen door je haar kan halen, je kus en je billen kan vasthouden..'' Dit zijn (logischerwijs) ook teksten die hij tegen mij kan zeggen. Naast dat ik hoor hoe het lief en oprecht bedoeld is als hij het tegen mij zegt, kan ik het tegelijkertijd niet altijd oprecht aanhoren en doet het zeer.
Ik vind het op de goede momenten fijn om te ervaren dat tijd de wonden heelt. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit daadwerkelijk zo is, of dat het het onvermogen van ons brein is om alle details van elke situatie te onthouden. Oftewel vergeet ik niet gewoon 80% van alle ellende en voelt het daarom alsof het beter is? Want als ik daadwerkelijk aan de geschreven teksten en handelingen terug denk vraag ik me af hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt.
Hoe lang duurt het voordat een mens hier echt overheen komt? En kan je hier echt 100% overheen komen?
We zijn in therapie gegaan wat ons goed heeft geholpen (met vele hoge pieken maar ook diepe diepe diepe dalen). Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar eigenijk heel goed is gegaan. Toch krijg ik nu weer een terugval. Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen. Vanzelfsprekend ervaar ik deze boosheid en onbegrip ook naar mijn man.
Mijn man heeft er ontzettend veel spijt van en is door het stof gegaan (terecht!). Hij is zich 100% voor ons huwelijk in gaan zetten. Het eerste jaar vanaf het vreemdgaan zaten wij hierin dus op hetzelfde spoor. We hadden een gezamenlijk doel, mijn emoties mochten er zijn, er was begrip, veel goede gesprekken en we leefden in onze eigen bubbel.
Mijn ervaring nu is dat we op 2 sporen zitten. Hij denk nooit meer aan die collega en verafschuwd zichzelf van toen. Hij heeft totale focus op ons en kan door met ons leven. Ik daarentegen kan dit niet op deze manier. Ik word nog vaak getriggerd door films, muziek, locaties etc. Voor mij is het iets wat nog heel erg leeft. Gelukkig kan ik vele triggers negeren of ermee omgaan. Maar soms zitten er een aantal triggers snel achter elkaar en komt de hele ellende weer terug.
Het voelt alsof de hele wereld alweer doordraait en wat er is gebeurd in het verleden behoord en daar moet blijven. Ik had ook gehoopt dat ik dit ondertussen zo kon voelen, maar dat lukt me niet helemaal. Voor een stukje is dit mijn ''eigen schuld'': Ik heb elk detail uitgevraagd, aangehoord en gelezen in de appjes. De uitermate pijnlijke berichtjes over hun sexuele contact waar ze zo van hebben genoten doen soms de liefdevolle appjes naar elkaar meer pijn, zoals : ''ik geniet ervan als ik je mag optillen, mn handen door je haar kan halen, je kus en je billen kan vasthouden..'' Dit zijn (logischerwijs) ook teksten die hij tegen mij kan zeggen. Naast dat ik hoor hoe het lief en oprecht bedoeld is als hij het tegen mij zegt, kan ik het tegelijkertijd niet altijd oprecht aanhoren en doet het zeer.
Ik vind het op de goede momenten fijn om te ervaren dat tijd de wonden heelt. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit daadwerkelijk zo is, of dat het het onvermogen van ons brein is om alle details van elke situatie te onthouden. Oftewel vergeet ik niet gewoon 80% van alle ellende en voelt het daarom alsof het beter is? Want als ik daadwerkelijk aan de geschreven teksten en handelingen terug denk vraag ik me af hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt.
Hoe lang duurt het voordat een mens hier echt overheen komt? En kan je hier echt 100% overheen komen?
VS2021
