Mijn man en ik zijn nu 15+ jaar samen en hebben 2 prachtige kinderen. Maar onze relatie lijkt meer op het zakelijk runnen van het huishouden dan een huwelijk. Doorheen de jaren zijn we vervallen in kilte en afstandelijkheid. Ik vond bij hem nooit de sterke schouder die ik nodig had. Een spontane knuffel kwam er nooit. Als ik me niet goed in mijn vel voelde negeerde hij me en wachtte dan tot het over was. Ik heb me steeds aan hem aangepast. Als ik iets deed thuis kreeg ik kritiek. Eigen initiatief werd niet geapprecieerd. Alles moest volgens zijn regeltjes gebeuren. Hij ondermijnde compleet mijn zelfvertrouwen en maakte me bang om iets nieuws te proberen. Ik ging er stilaan aan kapot. Ik ben helemaal mezelf kwijt geraakt, heb geen doel meer in het leven. Het voelde alsof hij de ziel van alles in mijn leven had ontnomen. Mijn liefde voor hem ben ik helemaal kwijt. Vorig jaar ben ik dan aan de praat ben geraakt met een andere man waarmee het wel heel goed klikte. We werden stapelverliefd op elkaar, ook al zaten we beide in een relatie. Na een half jaar verliet hij zijn vriendin. Ik ging op dat moment ook door een crisis thuis omdat de situatie onhoudbaar was geworden, maar durfde mijn gezin niet in de steek te laten. Ik wist niet meer wat te doen. Ik voelde me zo sterk aangetrokken tot hem, maar mijn man wou me niet loslaten. Zo heeft dat maanden lang voortgekabbelt, met heel intense intieme momenten met mijn minnaar maar ook momenten dat we afstand probeerden te nemen omdat ik 'vastzat' in mijn huwelijk. In gedachten droomde ik echter steeds van een nieuw leven met mijn minnaar en ging ik actief op zoek naar een huurhuis. Dat was mijn vluchtweg, want ik heb geen familie dichtbij, of vrienden waar ik kan logeren. Ondertussen was mijn man gaan inzien hoe fout onze relatie zat, en beloftes gaan maken over hoeveel beter het zou worden. Ik geloof dat hij kan veranderen op verschillende vlakken, maar niet op allemaal. Toch voel ik diep vanbinnen dat ik weg wil. Ik heb gezegd dat ik wil scheiden, dat ik niets meer voor mijn man voel. Ik kan het nog amper verdragen als hij me aanraakt, zelfs een gewone hand op mijn schouder. Wat ik geproefd en gevoeld heb bij die ander was zoveel beter. Daarnaast praatte mijn man op me in dat ik een slechte mama ben als ik mijn kinderen een scheiding aandoe. Dat was heel verstikkend. Hij haalt de grond onder mijn voeten weg, zodat ik straks de moed niet meer heb om te vertrekken. Bovendien liep die zoektocht naar een huis niet zo vlot. En na een tijdje zei mijn minnaar dat hij dit wachten en die onzekerheid niet meer aankon; dat ik geen keuzes kan maken. Hij heeft nu sinds 3 weken iemand anders gevonden. En toch wil ik hem niet loslaten, en blijf ik erin geloven. Toen ik dan eindelijk bericht kreeg dat mijn kandidatuur voor een huurhuis was aanvaard, stond ik voor de keuze: verhuizen en alleen zijn en een vechtscheiding, of het een laatste maal proberen met relatietherapie. Ik heb me weer door mijn man laten ompraten, net zoals ik al die jaren al onder de sloef lig, en ben dus gebleven. Toen ik die andere man op de hoogte stelde van de situatie vertelde hij me dat hij zich nog steeds heel erg tot mij aangetrokken voelt, ook al geeft hij om zijn nieuwe vriendin. En dat als ik toch nog voor hem zou kiezen hij een probleem heeft. Ik wil hem niet in de problemen brengen. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Nu zit mijn hoofd vol zwarte gedachten en voel ik me een loser. Waarom stel ik mijn eigen geluk niet op de eerste plaats? Waarom laat ik alle kansen op een nieuw leven aan me voorbij gaan? Regelmatig komen er gedachten aan zelfdoding in me op. Dat had ik vroeger ook wel eens, maar de laatste maand zijn ze veel sterker en concreter geworden. Deze aanhoudende stress samen met mijn liefdesverdriet kan ik niet meer verdragen. Kan de liefde voor mijn man nog terugkomen? Of is het vlammetje voorgoed gedoofd? Hoe krijg ik al dit verdriet verwerkt?
CL
