Mijn verhaal. Een verhaal dat onder je vel kruipt. Een immense maar onmogelijke liefde. Ik was 16 en daar was Hij. Ik wist dat ik voelde dat. Mijn 1ste minnaar . De liefde van mijn leven. Wist ik toen al voelde ik toen al
Maar hij wou verder. Leven. Proevenvan alles. Een breuk. Kapot van verdriet was ik
40 jaar elkaar niet eer gezien
Ik ondertussen gehuwd. Kinderen. Ik ging dood in dat huwelijk. Aar ik bleef owv de kinderen
En dan..nu 5 jaar geleden...facebook, zijn foto. Van Hem. Ik stuur n bericht. Impulsief. We spreken af. Zien elkaar. En net als 40 jaar geleden...head ovdr heels. Hij en ik. Net als toen
We zien elkaar weinig maar zoveel liefde. Zoveel. Ik verlaat mijn partner. Ik durf. Na 35 jaar durf ik de stap zetten. Voor t eerst in mijn leven een B&B, Hij doet me terug leven.
Hij en zijn vrouw. Ze praten over uit elkaar gaan maar dan..wordt ze ziek. Hij kan nooit meer weg. En ik begrijp dat maar t maakt me kapot. Vreet aan me. Boos op haar omdat ik niet boos op Hem wil/kan zijn. 2 jaar geleden toenkon Hij weg maar Hij deed het niet. Ennu kan het niet meer
Iik ben geen monster. Ik denk aan haar. Ze is terminaal ziek. Hoe durf ikvan haar verlangen dat ik Hem mag zien af en toe
Destructieve relatie. Verdriet. Hij zegt dat ik knoop moet doorhakken. Als het me zo verdrietig maakt oet ik de relatie stoppen
Hoe kan ik dat. Ik heb hem teruggevonden. Na 40 jaar. Een 2de kans. Dacht ik
En nee ik romantiseer niks ik idealiseer hem niet. Ik hou gewoon zielsveel van hem. Maar t verdriet snijdt en bijt. Geen weekends avonden nachten. Ik wil geen troostpop zijn. De intimiteit diehij bij zijn vrouwniet meer heeft
We hebben er woorden over. Ik ben zijn troostpop niet zegt hij. Hij houdt van me maar t kan nuniet
Maar toen het kon 2 jaar geleden, zette hij de stap ook niet
Moet ik relatie stoppen? Hem nooit meer zien. Of genieten van gestolen momenten. Aar elke keer weer dat afscheid. Weten dat hij bij haar is
Maar hij wou verder. Leven. Proevenvan alles. Een breuk. Kapot van verdriet was ik
40 jaar elkaar niet eer gezien
Ik ondertussen gehuwd. Kinderen. Ik ging dood in dat huwelijk. Aar ik bleef owv de kinderen
En dan..nu 5 jaar geleden...facebook, zijn foto. Van Hem. Ik stuur n bericht. Impulsief. We spreken af. Zien elkaar. En net als 40 jaar geleden...head ovdr heels. Hij en ik. Net als toen
We zien elkaar weinig maar zoveel liefde. Zoveel. Ik verlaat mijn partner. Ik durf. Na 35 jaar durf ik de stap zetten. Voor t eerst in mijn leven een B&B, Hij doet me terug leven.
Hij en zijn vrouw. Ze praten over uit elkaar gaan maar dan..wordt ze ziek. Hij kan nooit meer weg. En ik begrijp dat maar t maakt me kapot. Vreet aan me. Boos op haar omdat ik niet boos op Hem wil/kan zijn. 2 jaar geleden toenkon Hij weg maar Hij deed het niet. Ennu kan het niet meer
Iik ben geen monster. Ik denk aan haar. Ze is terminaal ziek. Hoe durf ikvan haar verlangen dat ik Hem mag zien af en toe
Destructieve relatie. Verdriet. Hij zegt dat ik knoop moet doorhakken. Als het me zo verdrietig maakt oet ik de relatie stoppen
Hoe kan ik dat. Ik heb hem teruggevonden. Na 40 jaar. Een 2de kans. Dacht ik
En nee ik romantiseer niks ik idealiseer hem niet. Ik hou gewoon zielsveel van hem. Maar t verdriet snijdt en bijt. Geen weekends avonden nachten. Ik wil geen troostpop zijn. De intimiteit diehij bij zijn vrouwniet meer heeft
We hebben er woorden over. Ik ben zijn troostpop niet zegt hij. Hij houdt van me maar t kan nuniet
Maar toen het kon 2 jaar geleden, zette hij de stap ook niet
Moet ik relatie stoppen? Hem nooit meer zien. Of genieten van gestolen momenten. Aar elke keer weer dat afscheid. Weten dat hij bij haar is
Marie
