Ik ben de jongste van een groot gezin. Iedereen ging trouwen en kreeg kinderen, en ik was (ben) de lieve, betrokken tante.
Voor mij was het goed zo. ik had wel eens verkering gehad en het deed zeer toen het uitging. Daarom heb ik lange tijd niet open gestaan voor een relatie. Ik richtte me op mijn werk en vond daar voldoening in.
Maar nu is dat niet meer genoeg.
Ik belandde, helemaal onverwachts, in een affaire met een getrouwde man. Dat heeft me wakker gemaakt voor de liefde. Ik ben weg bij die man, maar weet nu wat liefde is en voel me eenzaam. Ik wil zo graag een relatie. Het is net of ik daarvoor niet leefde en nu wel.
Het gekke is dat mijn omgeving helemaal niet lijkt te verwachten dat ik nog een relatie krijg. ik probeer wel eens te praten over het gemis, maar dat wordt niet begrepen. ze zien mij als een eeuwige vrijgezel, denk ik. Ik kan mijn verdriet nergens delen.
