Ik kon het zoeken niet loslaten

Ongeveer 25 jaar geleden zijn mijn partner en ikzelf bij elkaar gekomen. Ik kwam vanuit een streng religieus gezin en werd erg strak gehouden. Eigenlijk mocht er op sociaal gebied heel weinig.

Ik kwam mijn partner op 19 jarige leeftijd tegen tijdens een stage. Hij was 9 jaar ouder dan ik en maakte flink werk van me. In zeer korte tijd woonden we samen en hadden het vriendschappelijk best fijn maar ik miste altijd wat.

Na 20 jaar werd ik verliefd op een goede vriend en daar leek iets meer uit te ontstaan. Maar hij was getrouwd en gaf aan 'wanneer er iemand is voor wie ik alles had willen opgeven, was jij het, maar ik kan het niet'.

Ik kon het zoeken niet loslaten.

Bij toeval kwam ik op Second Love waar ik veel reacties kreeg. Ik ben altijd open en eerlijk geweest over het gemis in mijn relatie en mijn partner snapte het wel, gaf me ruimte maar deelde die behoefte niet. Voor hem was ik zijn vrouw.

Via Second Love, kwam ik iemand tegen die me echt raakte. Het begon fantastisch. Ik hield de boot een beetje af. Voor mij was dit allemaal behoorlijk nieuw maar ik raakte steeds meer bij hem betrokken en voelde ook steeds meer voor hem. Gewoon bij hem zijn was al fijn maar de seks/intimiteit enz. was helemaal fantastisch. Voor mij echt nieuw. Ik voelde me geweldig bij hem. En op een zeker moment kreeg ik ook het gevoel, ik wil bij hem zijn. Ik voelde teveel.

Hij kon, vanwege kinderen, die keuze niet maken maar wou me ook niet kwijt. En nu heb ik al drie jaar enerzijds een superlieve begripvolle man die ik eigenlijk niet te kort wil doen en aan de andere kant een man bij wie ik zo graag zou willen zijn. Het levert op momenten van samenzijn geluk op mar tussendoor ook zoveel verdriet van gemis.