Na 20 jaar samen en vele ups and downs heb ik mijn argwaan waarheid zien worden. Dat we elkaar al aan kwijtraken waren was een feit. Ex ging veel weg, sprak af met vrienden, kwam laat thuis (vaak met teveel drank op). Ik voelde me met drie best jonge kinderen eenzaam en niet gezien. Waar ik het gevoel had er iets aan de hand was met een collega en dat aankaartte werd dat altijd ontkend. Na een tijdje werd ik steeds controle matiger en kreeg zelf interesse voor een ander, want ik voelde me alleen. Maar ik wilde dat niet, ik wilde weten of mijn intuitie gelijk had en keek op een gegeven moment in zijn mobiel. Onder een vreemde naam zag ik hij geappt had. Er was geen geschiedenis maar wel stond hoor dat hij geappt had ‘ik niet wist hij aan het appen was’. Furieus en vol ongeloof confronteerde ik hem. En ineens kwam het hele verhaal eruit. Het was die collega en hij had al zes jaar seksueel contact met haar. Ook waren er anderen geweest. Mijn wereld stortte in. Hoe kom je te boven je zes jaar voor de gek bent gehouden? Hoe kan je nog samen ouders zijn met iemand die zonder respect met je om is gegaan? We zijn nu een paar jaar verder en het gaat redelijk. Contact is zakelijk en het hoognodige. En toch al die vragen die ik nog heb, die niet beantwoord worden. Gezamenlijke vrienden die met hem omgaan en waar ik me niet meer veilig voel om mijn verhaal te vertellen. Het verdriet en de teleurstelling worden minder maar weggaan zal het denk ik nooit helemaal. Dat hij zolang mij in een waan heeft gelaten en nu door dit alles het gezin is opgebroken, blijft onbegrijpelijk en onverteerbaar.
M
