Het is nu al een tijdje uit mijn vorige vriend omwille van mijn domme fout. In juni had hij beslist om een lunt achter de relatie te zetten en elk ons eigen ding te doen. Hij zei dat we wel zouden zien wat de toekomst brengt en of we misschien ooit terug bij elkaar komen. Hij was erg koel en deed alsof het niks was. Een week erna was het proclamatie en zat hij een stoel van mij. Hij deed alsof ik lucht was en alles wat we ooit hadden er nooit was geweest. Ik zat erg in de put en miste hem enorm. Het brak mij, hem zo gelukkig te zien zonder mij, ik stak alle schuld op mijzelf en had nog amper zelfliefde. Ik wou die pijn niet meer voelen en had nood aan iemand die lij bevestiging gaf op dat moment. Er was een jongen die mij op mijn zwakste moment heeft opgevangen en het bleek dat hij daar ook misbruik van had gemaakt. Ik zag hem als een vriend en ja er was wel wat spanning aangezien we een verleden hebben gehad en 2 maanden een relatie hadden. We hadden 1 keer afgesproken en hij kuste mij. Ik voel mij vandaag de dag nog steeds schuldig dat ik het lef niet had om hem van mij zo te duwen want het voelde niet juist. Ik zat nog steeds met mijn gedachten bij mijn ex en wou dat die jongen hem was. Achteraf kwam mijn ex terug en heb ik het hem dan ook meteen eerlijk opgebiecht. In het begin was hij er erg van aangedaan wat ik ook volkomen begreep. Ik zei hem dat hij alle tijd mocht nemen die hij nodig had en dat ons moment nog wel zou komen. De drang naar elkaar was echter te groot en hij wou ons nog een kans geven omdat hij inzag hoe graag hij mij ziet. Alles liep goed, tot hij op een bepaald moment terug met twijfelen zat en mij niet meer onder ogen wou komen omdat dat hem deed terugdenken aan mijn fout. In september heeft hij het voor de 2de keer uitgemaakt en k ben er helemaal kapot van. Ik neem alle schuld op mij en wou dat hij niet alleen de slechte dingen onthield. Helaas is hij er heel snel overgegaan en zit ik nog steeds met veel verdriet en schuldgevoelens. Ik hoopte dat ik ook zoals de meesten kon denken hij verdient mij niet maar ik verdien hem niet. Ik hoop nog steeds dat hij op een dag spijt heeft vabmn zijn beslissing en de manier waarop hij nu tegen mij doet. Heeft iemand enige raad of advies? Ik blijf maar denken dat ik een slecht persoon ben en alles heb opgelucht en zo de liefde van mijn leven heb verloren.
Ldp
