Ik heb mijn vriend leren kennen via internet. we zijn iets gaan drinken en we vonden elkaar erg leuk. nu nog, anderhalf jaar later. wat ik pas na twee maanden te weten kwam was dat hij dor diabetes type 1 impotent was. je zal zeggen: pas na 2 maanden? maar ik vond het juist prettig iemand op het gemak te leren kennen zonder echt seks te hebben. ondertussen had hij me al geintroduceerd bij familie, en me eigenlijk dus een beetje om de vinger gewonden zonder te vertellen dat ie een probleem had wat dat betreft. Ik was me gaan hechten, ik voelde ook alsof het not done was om hem te laten vallen omdat hij niks klaar kon krijgen.
Nu zo lang verder, heb ik het er moeilijk mee. ik ben erg sportief, groot libido. ik probeer me constant te vertellen dat het liefhebben van iemand belangrijker is dan de seks. maar ik mis het zo.het is een bepaalde periode beter geweest toen mijn vriend was afgevallen. toen konden we een beetje vrijen met erectie , ook al was dat niet hetgeen je gewend bent bij een gezond persoon, het voldeed voor mij. nu hij weer is bijgekomen, is dat sprankje hoop weer begraven.
Ik denk vaak hem te bedriegen en er zijn kandidaten genoeg, maar ik kan het tot nu toe niet. het is ook bijna onbespreekbaar. als we seks hebben is het fijn. maar ik mis het feestje om samen klaar te komen, ik mis het om eens bij de aren getrokken te worden, ik mis de zondagen met dampende ramen omdat je niks beters te doen hebt. ik kan het me zo moeilijk voor stellen nooit meer gepenetreerd te worden. het voelt aan als een onvoorziene check mate op mijn seksuele leven en ik ben gefrustreerd. het bezoek aan een seksuologe hadden we verplaatst toen alles wat beter ging en ik wil ook niet veeleisend zijn.
bij mij gaat het om tot mekaar komen tijdens de penetratie, niet de manier waarop, de dikte of lengte van s mans penis. het is een psychologisch dingetje. ik ben heel bang dat ik mijn man ga bedriegen enaan de andere kant denk ik soms: ja maar mij is de waarheid nooit verteld. het doet zeer, en ik voel me shuldig omdat mijn man er niks aan kan doen, maar ik als het ware mee gegijzeld wordt en ik weet niet wat te denken of doen. zo mijn verhaal.
het voelt een beetje als een kruis. het is anders dan als je wel met iemand ooit seks had en die wordt dan ziek. ik heb vrijwel nooit dezelfde intimteit gekend. dat maakt me gevoelig voor benaderingen van anere mannen. ik ben iemand die tien km rent vor ontbijt en die seksueel altijd erg inventief, speels enlet's grab me was. zucht. kweet niet hoe dit te plaatsen met egrip en liefde voor mijn vriend.
het is ook zo moeilijk bespreekbaar, gezien het fysiek niet op te lossen valt, of ik zou schoolmeesters moeten spelen en zeggen dat ie moet vermageren en dan nog zal het verre van ideaal zijn. ik hou er niet van om te zegen wat moet gebeuren, en anderzijds zit ik ondertussen ondanks mn goede wil fameus op mn honger. ik ben niet het type voor avontuurtjes, daar wort je net gelukkiger van, aan de andere kant heb ik zo'n gefrustreerde seksbeleving inmiddels dat ik al geil wordt van slinkse blikken van mannen in de delhaize....
Nu zo lang verder, heb ik het er moeilijk mee. ik ben erg sportief, groot libido. ik probeer me constant te vertellen dat het liefhebben van iemand belangrijker is dan de seks. maar ik mis het zo.het is een bepaalde periode beter geweest toen mijn vriend was afgevallen. toen konden we een beetje vrijen met erectie , ook al was dat niet hetgeen je gewend bent bij een gezond persoon, het voldeed voor mij. nu hij weer is bijgekomen, is dat sprankje hoop weer begraven.
Ik denk vaak hem te bedriegen en er zijn kandidaten genoeg, maar ik kan het tot nu toe niet. het is ook bijna onbespreekbaar. als we seks hebben is het fijn. maar ik mis het feestje om samen klaar te komen, ik mis het om eens bij de aren getrokken te worden, ik mis de zondagen met dampende ramen omdat je niks beters te doen hebt. ik kan het me zo moeilijk voor stellen nooit meer gepenetreerd te worden. het voelt aan als een onvoorziene check mate op mijn seksuele leven en ik ben gefrustreerd. het bezoek aan een seksuologe hadden we verplaatst toen alles wat beter ging en ik wil ook niet veeleisend zijn.
bij mij gaat het om tot mekaar komen tijdens de penetratie, niet de manier waarop, de dikte of lengte van s mans penis. het is een psychologisch dingetje. ik ben heel bang dat ik mijn man ga bedriegen enaan de andere kant denk ik soms: ja maar mij is de waarheid nooit verteld. het doet zeer, en ik voel me shuldig omdat mijn man er niks aan kan doen, maar ik als het ware mee gegijzeld wordt en ik weet niet wat te denken of doen. zo mijn verhaal.
het voelt een beetje als een kruis. het is anders dan als je wel met iemand ooit seks had en die wordt dan ziek. ik heb vrijwel nooit dezelfde intimteit gekend. dat maakt me gevoelig voor benaderingen van anere mannen. ik ben iemand die tien km rent vor ontbijt en die seksueel altijd erg inventief, speels enlet's grab me was. zucht. kweet niet hoe dit te plaatsen met egrip en liefde voor mijn vriend.
het is ook zo moeilijk bespreekbaar, gezien het fysiek niet op te lossen valt, of ik zou schoolmeesters moeten spelen en zeggen dat ie moet vermageren en dan nog zal het verre van ideaal zijn. ik hou er niet van om te zegen wat moet gebeuren, en anderzijds zit ik ondertussen ondanks mn goede wil fameus op mn honger. ik ben niet het type voor avontuurtjes, daar wort je net gelukkiger van, aan de andere kant heb ik zo'n gefrustreerde seksbeleving inmiddels dat ik al geil wordt van slinkse blikken van mannen in de delhaize....
marge
