Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben twee geweldige kinderen. Ik heb altijd veel ingeleverd en hem ruimte gegeven om carriere te maken. We hebben het daardoor altijd goed gehad samen. Echter hebben we samen ook slechte tijden mee gemaakt, ook financieel en ook wel in onze relatie, maar hij heeft altijd gezegd dat niets zo belangrijk was voor hem als zijn gezin.,
Onlangs heeft hij opgebiecht dat hij een relatie heeft met een goede vriendin van ons, waarmee hij nu verder wil.
Ongeloof, verbijstering, woede. En die vriendin notabene! Ook met gezin en kinderen.
Ik heb wel altijd een vermoeden gehad, omdat ik vond dat zij zich opdrong in ons leven, ik heb hem voor haar gewaarschuwd, maar hij heeft altijd gezegd dat het iet zijn type is en dat hij mij verzekert dat hij niets van haar wil (zij is (type flirt, tikkeltje ordinair, hij is een klassieke mooie man).
Twee gebroken gezinnen, vriendschappen. Ik kan het gewoon niet geloven dat hij mij dit en zijn kinderen aandoet, ik ben in totale ontkenning en shock.
En al die leugens van de afgelopen tijd. Het blijkt dat zij in een slecht huwelijk zat en misschien al weg wilde. Mijn man zegt nu ook dat hij al een tijd niet gelukkig was in ons huwelijk. En dat terwijl ik iedere week bijna vroeg hoe de vlag er voor hem bij hangt, hem schot voor open doel heb gegeven.
We hebben nog een hele fijne vakantie gehad waarbij hij aangaf meer tijd samen te willen doorbrengen, meer leuke dingen samen te willen doen. Wel gaf hij aan dat hij meer echt contact wilde en wilde communiceren. Dit legde ik vaak ook terug bij hem omdat ik zelf heel open ben en mijn prima bij hem kwijt kon en hij me ook hielp als ik me niet prettig voelde of ergens tegen aan liep.
Hoe moeten wij nu verder? Onze kinderen zijn bevriend, we wonen in een dorp.
Ik voel de grond onder mijn voeten weg glijden. Ik vertrouwde hem zo enorm en houd ook nog steeds van hem.
Achteraf zie ik dat hij wel eerder signalen heeft afgegeven, en hij zegt nu dat IK daar onvoldoende mee heb gedaan. Hij legde ook vaak zaken buiten zichzelf, dus het feit dat ik me niet heb aangepast, is mijn schuld.
Hem heb ik wel moeten accepteren zoals hij was.
En die zogenaamde vriendin van ons, ik heb haar uitgemaakt voor alles wat heel lelijk is. IK heb haar vertrouwd, ik heb haar zaken verteld over mijn huwelijk. .
Mijn man heeft niet het lef gehad om zelf de stap te zetten om bij mij weg te gaan. Maar toen er en ander in beeld was, ook nog tien jaar jonger, kon hij dit wel.
Hoe kunnen zijn gelukkig worden op dit fundament.
Ik hoop voor hem dat als de roes is uitgewerkt, en de puinhoop zichtbaar is, hij kan leven met deze situatie, want dit is heel groot, voor alle partijen.
Eerlijk gezegd had ik liever gehad dat hij dood was gegaan (natuurlijk niet voor de kinderen) zodat ik tenminste nog met een positief gevoel terug kan kijken op hem als persoon.
Wie heeft iets dergelijks mee gemaakt? Hoe kom je hier weer uit
Onlangs heeft hij opgebiecht dat hij een relatie heeft met een goede vriendin van ons, waarmee hij nu verder wil.
Ongeloof, verbijstering, woede. En die vriendin notabene! Ook met gezin en kinderen.
Ik heb wel altijd een vermoeden gehad, omdat ik vond dat zij zich opdrong in ons leven, ik heb hem voor haar gewaarschuwd, maar hij heeft altijd gezegd dat het iet zijn type is en dat hij mij verzekert dat hij niets van haar wil (zij is (type flirt, tikkeltje ordinair, hij is een klassieke mooie man).
Twee gebroken gezinnen, vriendschappen. Ik kan het gewoon niet geloven dat hij mij dit en zijn kinderen aandoet, ik ben in totale ontkenning en shock.
En al die leugens van de afgelopen tijd. Het blijkt dat zij in een slecht huwelijk zat en misschien al weg wilde. Mijn man zegt nu ook dat hij al een tijd niet gelukkig was in ons huwelijk. En dat terwijl ik iedere week bijna vroeg hoe de vlag er voor hem bij hangt, hem schot voor open doel heb gegeven.
We hebben nog een hele fijne vakantie gehad waarbij hij aangaf meer tijd samen te willen doorbrengen, meer leuke dingen samen te willen doen. Wel gaf hij aan dat hij meer echt contact wilde en wilde communiceren. Dit legde ik vaak ook terug bij hem omdat ik zelf heel open ben en mijn prima bij hem kwijt kon en hij me ook hielp als ik me niet prettig voelde of ergens tegen aan liep.
Hoe moeten wij nu verder? Onze kinderen zijn bevriend, we wonen in een dorp.
Ik voel de grond onder mijn voeten weg glijden. Ik vertrouwde hem zo enorm en houd ook nog steeds van hem.
Achteraf zie ik dat hij wel eerder signalen heeft afgegeven, en hij zegt nu dat IK daar onvoldoende mee heb gedaan. Hij legde ook vaak zaken buiten zichzelf, dus het feit dat ik me niet heb aangepast, is mijn schuld.
Hem heb ik wel moeten accepteren zoals hij was.
En die zogenaamde vriendin van ons, ik heb haar uitgemaakt voor alles wat heel lelijk is. IK heb haar vertrouwd, ik heb haar zaken verteld over mijn huwelijk. .
Mijn man heeft niet het lef gehad om zelf de stap te zetten om bij mij weg te gaan. Maar toen er en ander in beeld was, ook nog tien jaar jonger, kon hij dit wel.
Hoe kunnen zijn gelukkig worden op dit fundament.
Ik hoop voor hem dat als de roes is uitgewerkt, en de puinhoop zichtbaar is, hij kan leven met deze situatie, want dit is heel groot, voor alle partijen.
Eerlijk gezegd had ik liever gehad dat hij dood was gegaan (natuurlijk niet voor de kinderen) zodat ik tenminste nog met een positief gevoel terug kan kijken op hem als persoon.
Wie heeft iets dergelijks mee gemaakt? Hoe kom je hier weer uit
Gwen
