Ze gingen vrijwel altijd op stap als ik ging oppassen, voor mijn werk weg was of iets leuks deed met een zus of dochter etc.
In juli kwam alles uit doordat iemand mij vertelde dat hij van alles wist over mijn man en de wroegere medewerkster.
Ik had het gevoel dat ik in duizend stukjes brak....
Ik heb mijn man met het hele verhaal geconfronteerd en hij gaf alles toe, daar ga ik nu maar niet over uitweiden want dan wordt het verhaal nog langer.
Mijn man heeft twintig jaar een dubbelleven geleid, had als het ware een lat-relatie naast zijn huwelijk.
Wij hebben afgesproken dat wij gaan proberen ons huwelijk te redden en dat hij haar als een soort vriendin, platonisch, nog kon ontmoeten of contact hebben. Dat heeft hij ook met haar besproken en zo gaan ze nu ook met elkaar om. Waar ik hey nog steeds onder andere erg moeilijk mee blijk te hebben is het feit dat ze elkaar nog spreken of appen. Ik werk er wel aan maar mijn wantrouwen is enorm. Ook wissel ik tussen gevoelens van verdriet, boosheid, aanvaarding en zo. Tussen ons gaat het goed maar af en toe moeten mijn spanningen er kennelijk uit.
Ik blijf me afvragen of ik met hem verder kan en wil maar ik heb mezelf een jaar de tijd gegeven om hier achter te komen.
Wij communiceren nu veel, hebben aandacht voor elkaar en doen veel dingen samen. Dat gaat ook goed, zoals onze vakantie vorige maand, maar er blijft een bepaalde spanning, een onderbuikgevoel waarin steeds weer de gedachten boven komen aan wat er is gebeurd.
Het zal tijd nodig hebben om met alles in het reine te komen, op een bepaalde manier maar ik vind het wel heel moeilijk...