Ik ben al 8 jaar heel erg gelukkig met mijn vriend. Hij is mijn rots, en samen hebben we zo een fijn leven. Ik heb een turbulente jeugd gehad, wat gevolgd werd door een turbulent liefdesleven. Niet met veel mannen, ik heb maar met 4 mannen seks gehad, maar met een man die niet goed voor mij was (mishandeling). Hierna was ik bang, voor het toe laten van iemand. Altijd oppervlakkig. Totdat ik mijn vriend ontmoette. Het was meteen raak, en ik wist dit is voor altijd.
We zijn al een tijd bezig om zwanger te worden, en vorig jaar was het raak. We waren zo blij, al onze liefde samen in een klein mensje. Helaas heb ik een miskraam gehad na 16 weken. Mijn hart heeft nog nooit zo hard gehuild. Nog steeds. De bevalling was zwaar, en emotioneel. Lichamelijk was ik al vrij snel hersteld, maar mentaal was het een hele moeilijke tijd.
Ik heb altijd erg veel getraind, maar dat werd alleen maar meer na de miskraam. Echt een uitlaat klep. Ik praat ook niet graag ergens over, dus dit was heel fijn. Maar tijdens deze zware tijd ontmoette ik Jesse. Hij werkte in de sportschool, totaal niet mijn typ. Maar de eerste keer dat ik hem zag wist ik, dit is fout. En dat heb ik nog nooit eerder gehad.
Ik praat niet graag met mensen in de gym, grote beats op en altijd naar de grond kijken. Ik ben ook sociaal erg onhandig (een echte nerd) en ben daar voor 1 ding; trainen. En daarnaast.. mannen willen maar 1 ding. En ik wil niet iets fouts uitstralen, vooral niet voor mijn vriend, die er ook vaak komt. Maar ik voelde Jesse zijn ogen, altijd. En ik merkte dat ik ging trainen als ik wist dat hij er was. Op een dag, na trainen, liep hij achter mij aan naar buiten. We raakte aan de praat. Charmant, en een boef. Dat wist ik al meteen. En ik dacht ook, ren weg. Kap het nu af. Dit zijn alleen maar problemen.
Achteraf nu denk ik dat ik niet kon dealen met de realiteit. Het verlies van het kindje, en mijn baan. Ik werk in een snelgroeiend biotech bedrijf, waar de druk erg hoog is. Daarnaast probeer ik altijd de druk van mijn team weg te halen door zelf veel op te pakken. Maar ik denk dat ik gewoon helemaal op was.
Dus ik kapte het niet af. Ik liet het toe. Deze ontzettend foute man toe laten in mijn leven. We deelden nummers uit en bleven maar aan de praat, in de gym, facetime, soms afspreken. Dan zaten we bij een vliegtuig spottersplek met macdonalds. Er gebeurde niets.. we waren alleen aan het praten. En gevoelens kwamen al snel bij mij kijken.
Na 3 maanden vertelde ik over mijn gevoelens. We waren alleen in de gym, ik bleef nog even thee drinken nadat de gym net gesloten was. Hij zei niets, pakte mij op, en leidde mij naar de vrouwenkleedkamer. We hebben toen seks gehad. Het was allemaal zo liefdevol.
De dag erna dacht ik dat ik wakker werd van een droom. Was dit ECHT gebeurd, heb ik dit echt gedaan???? Dit is voor mijn partner het aller ergste wat je kan doen. Zo veel spijt. ZO veel verdriet heb ik hiermee aan gedaan. Dus ik stuurde Jesse een bericht, ik wil geen contact meer. Ik ben verliefd op je, we kunnen elkaar niet meer zien.
Maar Jesse wilde het niet opgeven. En zo ging het 8 maanden lang.. ik die het afkapten, hem niet meer wilde zien. Hij die zo zijn best deed, zeggen dat hij van mij houdt, en dan spraken we af, hadden we seks. De beste seks. En de dag erna kapte ik het weer af. Voor ons beide zo een vreselijk mentaal spel. Met veel leugens, slechte invloeden. Zo veel ruzie. Blokkeren, toch weer niet. Ik wil je, toch weer niet. Ik heb zo vaak gedacht, zo ben je niet. Ik ben zo niet. Hij haalt het slechte bij mij naar boven. En mijn vriend… wat maak ik er een puinhoop van. Maar dan werd ik weer naar hem toe gezogen. Als een mot naar een lamp (ja van het liedje). Ik leefde voor zijn aandacht, en hij voor die van mij. Zo voelde dat. Maar er was een kantelpunt.
We zijn beide 27 jaar, en rond dezelfde tijd jarig. De laatste ruzie die we hadden gehad, voor onze verjaardag, was intens. Ik was heel ziek geworden, en moest naar het ziekenhuis. Hij had niets laten weten, wat ook een onderdeel was van zijn mentale spel. Het niets laten weten als ik iets had gedaan wat hem niet beviel. Ik was woest. Zo woest. Maar de ruzie voelde anders. Hij was verder weg. Dus ik vroeg aan hem, is er iemand anders? Nee. Ik was gestoord, had scenarios bedacht in mijn hoofd. Zoals altijd. Ik was degene die gek was. En veel te emotioneel.
Maar er was wel iemand anders. En ik wist precies wie. Ik kwam er achter via instagram.. waarin hij een foto deelde met haar in het restaurant waarin wij 1 maand van te voren samen waren geweest. Allemaal leugens. Een vrouw van 50 jaar, Laura. De goede vriendin van mijn partners beste vriendin. Ik kan nu heel cynisch doen, Jesse heeft een moeilijke jeugd gehad zonder moeder en die zoekt hij nu op. En terwijl ik dit nu typ denk ik: wat ben je toch een egoïstische bitch. Jij liegt ook.
Maar ik dacht dat ik een Jesse, dat dat was zonder leugens. Dat als wij samen waren, realiteit even weg was. Maar ik betekende niets voor hem, achteraf. En dat vind ik heel moeilijk te accepteren. Ik hield van hem, had seks met hem. Wat voor mij een big deal was, en dat wist hij.
Het is goed, hij heeft gewonnen. Hij heeft mij gehad en gaat nu verder. En dit is beter, voor iedereen. Voor mijn partner, en nu ook zijn partner. Voor mijzelf en hem. Maar loslaten.. het is zo moeilijk.
Hij is nu 4 maanden samen met haar, en we zien elkaar nog steeds 1x in de maand. Hij is nu net weg. En ik voel me weer zo rot. Waarom kan ik niet stoppen. Waarom kan ik hem niet los laten. En ik moet haar ook zien, in die gym. Ze kent mijn partner goed, komt altijd een praatje maken. En ik sta daar dan, met mijn domme kop. Allemaal leugens, en die creëren ik.
Ik en mijn partner gaan beter dan ooit. Ik heb hem verteld van het contact, maar ik weet dat als ik hem vertel van de seks dat hij dan weggaat. Hij was boos, en terecht.
We grappen altijd tegen elkaar, als je vreemdgaat doe het dan goed en laat de ander er nooit achter komen. En dit nieuws zal hem kapot maken. Dus ik kies ervoor om met deze leugen te leven.
En iedere dag sta ik op, en denk ik ja het is nu echt klaar met Jesse. Maar het is net een drug, ik kan er niet vanaf blijven.
We zijn al een tijd bezig om zwanger te worden, en vorig jaar was het raak. We waren zo blij, al onze liefde samen in een klein mensje. Helaas heb ik een miskraam gehad na 16 weken. Mijn hart heeft nog nooit zo hard gehuild. Nog steeds. De bevalling was zwaar, en emotioneel. Lichamelijk was ik al vrij snel hersteld, maar mentaal was het een hele moeilijke tijd.
Ik heb altijd erg veel getraind, maar dat werd alleen maar meer na de miskraam. Echt een uitlaat klep. Ik praat ook niet graag ergens over, dus dit was heel fijn. Maar tijdens deze zware tijd ontmoette ik Jesse. Hij werkte in de sportschool, totaal niet mijn typ. Maar de eerste keer dat ik hem zag wist ik, dit is fout. En dat heb ik nog nooit eerder gehad.
Ik praat niet graag met mensen in de gym, grote beats op en altijd naar de grond kijken. Ik ben ook sociaal erg onhandig (een echte nerd) en ben daar voor 1 ding; trainen. En daarnaast.. mannen willen maar 1 ding. En ik wil niet iets fouts uitstralen, vooral niet voor mijn vriend, die er ook vaak komt. Maar ik voelde Jesse zijn ogen, altijd. En ik merkte dat ik ging trainen als ik wist dat hij er was. Op een dag, na trainen, liep hij achter mij aan naar buiten. We raakte aan de praat. Charmant, en een boef. Dat wist ik al meteen. En ik dacht ook, ren weg. Kap het nu af. Dit zijn alleen maar problemen.
Achteraf nu denk ik dat ik niet kon dealen met de realiteit. Het verlies van het kindje, en mijn baan. Ik werk in een snelgroeiend biotech bedrijf, waar de druk erg hoog is. Daarnaast probeer ik altijd de druk van mijn team weg te halen door zelf veel op te pakken. Maar ik denk dat ik gewoon helemaal op was.
Dus ik kapte het niet af. Ik liet het toe. Deze ontzettend foute man toe laten in mijn leven. We deelden nummers uit en bleven maar aan de praat, in de gym, facetime, soms afspreken. Dan zaten we bij een vliegtuig spottersplek met macdonalds. Er gebeurde niets.. we waren alleen aan het praten. En gevoelens kwamen al snel bij mij kijken.
Na 3 maanden vertelde ik over mijn gevoelens. We waren alleen in de gym, ik bleef nog even thee drinken nadat de gym net gesloten was. Hij zei niets, pakte mij op, en leidde mij naar de vrouwenkleedkamer. We hebben toen seks gehad. Het was allemaal zo liefdevol.
De dag erna dacht ik dat ik wakker werd van een droom. Was dit ECHT gebeurd, heb ik dit echt gedaan???? Dit is voor mijn partner het aller ergste wat je kan doen. Zo veel spijt. ZO veel verdriet heb ik hiermee aan gedaan. Dus ik stuurde Jesse een bericht, ik wil geen contact meer. Ik ben verliefd op je, we kunnen elkaar niet meer zien.
Maar Jesse wilde het niet opgeven. En zo ging het 8 maanden lang.. ik die het afkapten, hem niet meer wilde zien. Hij die zo zijn best deed, zeggen dat hij van mij houdt, en dan spraken we af, hadden we seks. De beste seks. En de dag erna kapte ik het weer af. Voor ons beide zo een vreselijk mentaal spel. Met veel leugens, slechte invloeden. Zo veel ruzie. Blokkeren, toch weer niet. Ik wil je, toch weer niet. Ik heb zo vaak gedacht, zo ben je niet. Ik ben zo niet. Hij haalt het slechte bij mij naar boven. En mijn vriend… wat maak ik er een puinhoop van. Maar dan werd ik weer naar hem toe gezogen. Als een mot naar een lamp (ja van het liedje). Ik leefde voor zijn aandacht, en hij voor die van mij. Zo voelde dat. Maar er was een kantelpunt.
We zijn beide 27 jaar, en rond dezelfde tijd jarig. De laatste ruzie die we hadden gehad, voor onze verjaardag, was intens. Ik was heel ziek geworden, en moest naar het ziekenhuis. Hij had niets laten weten, wat ook een onderdeel was van zijn mentale spel. Het niets laten weten als ik iets had gedaan wat hem niet beviel. Ik was woest. Zo woest. Maar de ruzie voelde anders. Hij was verder weg. Dus ik vroeg aan hem, is er iemand anders? Nee. Ik was gestoord, had scenarios bedacht in mijn hoofd. Zoals altijd. Ik was degene die gek was. En veel te emotioneel.
Maar er was wel iemand anders. En ik wist precies wie. Ik kwam er achter via instagram.. waarin hij een foto deelde met haar in het restaurant waarin wij 1 maand van te voren samen waren geweest. Allemaal leugens. Een vrouw van 50 jaar, Laura. De goede vriendin van mijn partners beste vriendin. Ik kan nu heel cynisch doen, Jesse heeft een moeilijke jeugd gehad zonder moeder en die zoekt hij nu op. En terwijl ik dit nu typ denk ik: wat ben je toch een egoïstische bitch. Jij liegt ook.
Maar ik dacht dat ik een Jesse, dat dat was zonder leugens. Dat als wij samen waren, realiteit even weg was. Maar ik betekende niets voor hem, achteraf. En dat vind ik heel moeilijk te accepteren. Ik hield van hem, had seks met hem. Wat voor mij een big deal was, en dat wist hij.
Het is goed, hij heeft gewonnen. Hij heeft mij gehad en gaat nu verder. En dit is beter, voor iedereen. Voor mijn partner, en nu ook zijn partner. Voor mijzelf en hem. Maar loslaten.. het is zo moeilijk.
Hij is nu 4 maanden samen met haar, en we zien elkaar nog steeds 1x in de maand. Hij is nu net weg. En ik voel me weer zo rot. Waarom kan ik niet stoppen. Waarom kan ik hem niet los laten. En ik moet haar ook zien, in die gym. Ze kent mijn partner goed, komt altijd een praatje maken. En ik sta daar dan, met mijn domme kop. Allemaal leugens, en die creëren ik.
Ik en mijn partner gaan beter dan ooit. Ik heb hem verteld van het contact, maar ik weet dat als ik hem vertel van de seks dat hij dan weggaat. Hij was boos, en terecht.
We grappen altijd tegen elkaar, als je vreemdgaat doe het dan goed en laat de ander er nooit achter komen. En dit nieuws zal hem kapot maken. Dus ik kies ervoor om met deze leugen te leven.
En iedere dag sta ik op, en denk ik ja het is nu echt klaar met Jesse. Maar het is net een drug, ik kan er niet vanaf blijven.
Danique
