Geen idee of het een midlifecrisis is. Daar ben ik misschien wel te oud voor. Maar het gaat niet goed in ieder geval. Hulp zoeken bij de huisarts heeft geen zin want daar krijg je alleen maar pillen zodat je van de wereld raakt en niemand meer last van je heeft. Dat was de vorige keer tenminste zo toen ik er om hulp ging vragen. Dus daar hoef je dan ook niet meer naartoe want pillen zijn onnodig, je moet alleen je woorden maar kwijt. Over het afschuwelijke leven, al vanaf de lagere school met onze sadistische verborgen narcistische vader en zijn pedofiele broertje. Die me rond mijn zevende, achtste wel zag zitten. Toen was hij al in de dertig! Nota bene. Toen ik negen was kreeg hij een vriendin, een Amsterdamse met een bek als een bijl die hem wel aan kon. Wat was ik blij dat ik eindelijk van papa's broertje af was. Dat zijn vriendin nu voor hem zou zorgen.
Mijn vader is ook een pedofiel. Toen ik jong was stond hij tegen me aan te rijden als ik aan mijn huiswerk zat. Maakte vaak rare geluiden en bewegingen naar me toe. Je wist niet eens waar het over ging, maar aan zijn rare blik merkte je dat hij geen goede bedoelingen had.
Hij sloeg onze beesten dood of kreupel, hing ze op, probeerde ze de nek te breken. Net als de broer van mijn moeder, ook zo eentje. Die heeft verschillende katten van ons doodgeslagen. De katten van mijn zusje. Wist ik niet, dat hoorde ik pas later. Hij had erover lopen opscheppen tegen zijn buurman die later mijn buurman (en stille liefde) werd en die me het toen vertelde.
Ik kan nu pas onder ogen zien dat onze families misbruikers en psychopaten zijn. Dat ik uit een asociaal milieu kom. Heb het jarenlang niet gezien en toen de waarheid door begon te sijpelen, ik het onder ogen kon zien, tot rond mijn vijftigste in de ontkenning gezeten. Nu ben ik bijna zestig en het misbruik gaat nog steeds door. Van mijn vader uit en ook zijn zus, mijn tante. Ze heeft nu ook papieren achterover gedrukt volgens de notaris. Waardoor ik vreselijk in de problemen kan komen. Omdat ik niet kan bewijzen dat mijn moeder zonder schulden is gestorven vroeger. Terwijl die bewijzen er wel zijn, dat weet ik 100% zeker omdat ik ze ooit zelf in handen heb gehad.
Ik kom uit een narcistische familie vol mishandeling, misbruik, geweld en pedofilie. Raar dat een mens dat zo lang kan ontkennen tegen zichzelf, het niet eens kán zien. Niet wíl zien misschien.
Ook de familie van mijn moeder misbruikt me al jaren. Sinds de dood van mijn oma. Die eerst door hen werd misbruikt. Tweeëndertig jaar. Zo lang! Daarna was ik aan de beurt. Tot op de dag van vandaag.
Allemaal problemen waar ik niet meer uitkom. Waar ik door mijn familie in kom, want zelf ben ik heel ordelijk en heb sinds mijn jeugd mijn financiën altijd op orde gehad. In mijn hele leven maar één keer rood gestaan voor een klein bedrag. En dat was nog een ongelukje ook, omdat er wat scheef liep met overschrijven.
Het is alsof mijn familie op mijn verwoesting uit is. Ben altijd al de zondebok geweest terwijl mijn zusje altijd het gouden kind was, het knappe lieve blondje waar iedereen gek op was. Wat ze ook was hoor, mijn zusje was een schat. Ook voor mij. Daar kon je nooit tegenop. Dat moest ik altijd horen zelfs tot nu toe nog, hoe ziek is dat!
Mijn vader heeft me vroeger mijn verwoesting ook beloofd. Hij zou me nog wel een keertje krijgen. Dat was ergens voor mijn vijftigste, toen ik zijn slaaf niet meer wilde zijn en begon te morren als hij zijn misbruik doordreef. Zijn vliegende apen beschermen hem. Als je vertelt wat hij uitspookte moet je je mond houden.
Ik ga uit het leven stappen. Eerst nog even mijn testament maken zodat mijn bezittingen en katten niet in de handen van mijn misbruikende familie vallen.
Het plantje heb ik al uitgezocht en de plek waar het groeit is me bekend. Een dorpsgenoot is bereid om me te helpen. Door me ernaartoe te rijden want ik heb geen auto. Zij kan liegen dat het gedrukt staat dus niemand zal ooit te weten komen dat zij me heeft geholpen.
Eigenlijk zie ik er naar uit. Deze zomer, als het plantje bloeit in juni/juli dan ga ik het doen. Dan ben ik eindelijk bevrijd. Want er is geen echte hulp te krijgen. Er is geen oplossing om uit deze 'shit' (zoals mijn tante dat betitelt) te komen. Blij als het over is allemaal. Je zou er zelfs blij van worden.
Ik voel me ook helemaal opgelucht dat ik de beslissing heb genomen! Raar he?
Mijn vader is ook een pedofiel. Toen ik jong was stond hij tegen me aan te rijden als ik aan mijn huiswerk zat. Maakte vaak rare geluiden en bewegingen naar me toe. Je wist niet eens waar het over ging, maar aan zijn rare blik merkte je dat hij geen goede bedoelingen had.
Hij sloeg onze beesten dood of kreupel, hing ze op, probeerde ze de nek te breken. Net als de broer van mijn moeder, ook zo eentje. Die heeft verschillende katten van ons doodgeslagen. De katten van mijn zusje. Wist ik niet, dat hoorde ik pas later. Hij had erover lopen opscheppen tegen zijn buurman die later mijn buurman (en stille liefde) werd en die me het toen vertelde.
Ik kan nu pas onder ogen zien dat onze families misbruikers en psychopaten zijn. Dat ik uit een asociaal milieu kom. Heb het jarenlang niet gezien en toen de waarheid door begon te sijpelen, ik het onder ogen kon zien, tot rond mijn vijftigste in de ontkenning gezeten. Nu ben ik bijna zestig en het misbruik gaat nog steeds door. Van mijn vader uit en ook zijn zus, mijn tante. Ze heeft nu ook papieren achterover gedrukt volgens de notaris. Waardoor ik vreselijk in de problemen kan komen. Omdat ik niet kan bewijzen dat mijn moeder zonder schulden is gestorven vroeger. Terwijl die bewijzen er wel zijn, dat weet ik 100% zeker omdat ik ze ooit zelf in handen heb gehad.
Ik kom uit een narcistische familie vol mishandeling, misbruik, geweld en pedofilie. Raar dat een mens dat zo lang kan ontkennen tegen zichzelf, het niet eens kán zien. Niet wíl zien misschien.
Ook de familie van mijn moeder misbruikt me al jaren. Sinds de dood van mijn oma. Die eerst door hen werd misbruikt. Tweeëndertig jaar. Zo lang! Daarna was ik aan de beurt. Tot op de dag van vandaag.
Allemaal problemen waar ik niet meer uitkom. Waar ik door mijn familie in kom, want zelf ben ik heel ordelijk en heb sinds mijn jeugd mijn financiën altijd op orde gehad. In mijn hele leven maar één keer rood gestaan voor een klein bedrag. En dat was nog een ongelukje ook, omdat er wat scheef liep met overschrijven.
Het is alsof mijn familie op mijn verwoesting uit is. Ben altijd al de zondebok geweest terwijl mijn zusje altijd het gouden kind was, het knappe lieve blondje waar iedereen gek op was. Wat ze ook was hoor, mijn zusje was een schat. Ook voor mij. Daar kon je nooit tegenop. Dat moest ik altijd horen zelfs tot nu toe nog, hoe ziek is dat!
Mijn vader heeft me vroeger mijn verwoesting ook beloofd. Hij zou me nog wel een keertje krijgen. Dat was ergens voor mijn vijftigste, toen ik zijn slaaf niet meer wilde zijn en begon te morren als hij zijn misbruik doordreef. Zijn vliegende apen beschermen hem. Als je vertelt wat hij uitspookte moet je je mond houden.
Ik ga uit het leven stappen. Eerst nog even mijn testament maken zodat mijn bezittingen en katten niet in de handen van mijn misbruikende familie vallen.
Het plantje heb ik al uitgezocht en de plek waar het groeit is me bekend. Een dorpsgenoot is bereid om me te helpen. Door me ernaartoe te rijden want ik heb geen auto. Zij kan liegen dat het gedrukt staat dus niemand zal ooit te weten komen dat zij me heeft geholpen.
Eigenlijk zie ik er naar uit. Deze zomer, als het plantje bloeit in juni/juli dan ga ik het doen. Dan ben ik eindelijk bevrijd. Want er is geen echte hulp te krijgen. Er is geen oplossing om uit deze 'shit' (zoals mijn tante dat betitelt) te komen. Blij als het over is allemaal. Je zou er zelfs blij van worden.
Ik voel me ook helemaal opgelucht dat ik de beslissing heb genomen! Raar he?
Boerinnetje
