Graag zou ik mijn verhaal na 2 jaar eens willen delen op een andere manier.
Ik heb namelijk het gevoel dat ik helemaal vastzit.
Mijn toenmalige vriend en ik waren 3,5 jaar samen en woonden verschillende jaren al samen. We waren aan het zoeken naar een huisje en waren bezig met kinderen te krijgen.
Helaas is hij zeer plots bij mij vertrokken, hij was namelijk verliefd geworden op een collega.
Dit sloeg in als een bom voor mij. Hoewel dit niet helemaal vreemd voor me was, hij had een hele tijd daarvoor al toegegeven dat er gevoelens waren maar dat hij met mij verder wilde.
Een twijfel die over me is gevallen, maar om een bepaald moment heb ik hem wel volledig terug moeten vertrouwen, dat wilde ik ook want hij beloofde me dat hij voor mij, ons, wilde gaan. We zagen samen een toekomst.
Maar uiteindelijk bleek de strijd toch moelijker dan gedacht en heeft hij de beslissing genomen om toch te stoppen met onze relatie en met haar een aan te gaan. Nu het nog kon, nu we nog geen kinderen hadden.
Een breuk die me zo hard heeft getroffen dat ik zelfs tot op de dag van vandaag er nog moeite mee heb.
Het gevoel van gemis, verdriet, kwaadheid, falen en eenzaamheid. Het zijn veel gevoelens die me al een hele tijd heen en weer slingeren. Het is een cirkel waar ik maar al te graag uit wil.
Mensen om me heen begrijpen me niet meer, het is al zo lang geleden. Ik zou het er soms willen uitschreeuwen maar voel erg de drempel dat mensen echt naar je willen luisteren.
Graag zou ik reacties horen van mensen die zich een gelijkaardige situatie bevinden, wat hun tips zijn en hoe ik hiermee om kan gaan.