Hier mijn slepende relaas.
Ben al 42 jaar getrouwd, maar mijn vrouw heeft al 16 jr een vriendin waar ze een bisexuele relatie mee heeft. Ik gun haar dat omdat ik van haar hou. Aan de andere kant kunnen we als goede maatjes goed door 1 deur, maar onze intimiteit is vanaf die tijd niet meer aanwezig terwijl ze dit wel deelt met haar vriendin.
In 2007 heb ik een psycholoog in de arm genomen, maar liep uiteindelijk op een dood spoor. Scheiden is werkwoord in het eindrapport, maar dat werkt niet bij mij.
Vervolgens mijn gevoelens voor 3 jr bij Orpheus neergelegd, waar ze het probleem heel goed met je doornemen, maar ook daar heb ik daar voor mezelf maar een punt achter gezet want je wilt niet altijd maar in die modder blijven steken. We hebben er thuis goed overgepraat. Of je gaat ermee stoppen of je gaat ermee dealen. We hebben allebei voor het laatste gekozen en gaan door met ons leven, een scheiding is ook niet alles.
Zij heeft er geen enkele moeite mee als ik een vriendin zou hebben, maar als dat allemaal zo gemakkelijk voor de hand zou liggen, welke vrouw zit hier in NL dan op mij te wachten? Ik ben ook al bijna 70. Ik heb er ook geen zin aan om me op dat moment mooier voor te doen dan wie ik ben. Je wilt met een nieuwe relatie immers toch ook transparant en open zijn naar elkaar?
Ik zit niet in de slachtofferrol, maar er zijn momenten dat het nog steeds kloten voelt en aan me blijft wrikken e.o aan me blijft knagen, bedenk het maar.
Ik verplaats op dat moment mijn gedachten maar weer naar andere situaties die mijn aandacht vragen of krijgen.
Wie herkent zich ook in deze casus en hoe ga je er mee om?
Ben al 42 jaar getrouwd, maar mijn vrouw heeft al 16 jr een vriendin waar ze een bisexuele relatie mee heeft. Ik gun haar dat omdat ik van haar hou. Aan de andere kant kunnen we als goede maatjes goed door 1 deur, maar onze intimiteit is vanaf die tijd niet meer aanwezig terwijl ze dit wel deelt met haar vriendin.
In 2007 heb ik een psycholoog in de arm genomen, maar liep uiteindelijk op een dood spoor. Scheiden is werkwoord in het eindrapport, maar dat werkt niet bij mij.
Vervolgens mijn gevoelens voor 3 jr bij Orpheus neergelegd, waar ze het probleem heel goed met je doornemen, maar ook daar heb ik daar voor mezelf maar een punt achter gezet want je wilt niet altijd maar in die modder blijven steken. We hebben er thuis goed overgepraat. Of je gaat ermee stoppen of je gaat ermee dealen. We hebben allebei voor het laatste gekozen en gaan door met ons leven, een scheiding is ook niet alles.
Zij heeft er geen enkele moeite mee als ik een vriendin zou hebben, maar als dat allemaal zo gemakkelijk voor de hand zou liggen, welke vrouw zit hier in NL dan op mij te wachten? Ik ben ook al bijna 70. Ik heb er ook geen zin aan om me op dat moment mooier voor te doen dan wie ik ben. Je wilt met een nieuwe relatie immers toch ook transparant en open zijn naar elkaar?
Ik zit niet in de slachtofferrol, maar er zijn momenten dat het nog steeds kloten voelt en aan me blijft wrikken e.o aan me blijft knagen, bedenk het maar.
Ik verplaats op dat moment mijn gedachten maar weer naar andere situaties die mijn aandacht vragen of krijgen.
Wie herkent zich ook in deze casus en hoe ga je er mee om?
Johan
