Een lang verhaal hier. Eentje van jaren zelfs. Toen ik een tiener (17j) was, had ik een relatie, die duurde 7j. Ik zat toen emotioneel niet goed in mijn vel, mijn toenmalige vriend wou vooruit in het leven en ik bleef precies trappelen. Hij beëindigde de relatie.
2j was ik alleen toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (ondertussen zijn we 13j samen en hebben een dochter). Mijn ex trouwde met iemand anders en kreeg kinderen met haar.
Toen ik een jaar of 3 samen was met mijn huidige vriend, kwam mijn ex weer in mijn leven. Gewoon sms'en, waar mijn vriend van op de hoogte was.
Tot ik eens zei, in een zatte bui, dat moest mijn ex mij terug willen, dat ik niet zou twijfelen. Mijn vriend eiste dat ik stopte met sms'en. Wat ik ook deed, eventjes.
5 jaar geleden hadden mijn ex en ik seks. Waar we ons beiden niet goed bij voelden. We stopten weer met alles, niet meer afspreken en niet meer sms'en.
Toch konden we mekaar niet loslaten. Het sms'en begon weer. We spraken af en toe eens af, vlug. Maar gewoon om mekaar eens te zien, niks meer. We werden wel closer, door het sms'en. We praatten over alles. Zijn gezin, mijn gezin (ik had toen nog geen kindje, wel pluskids). Het ging in ups en downs. Van veel contact naar weinig. Maar nooit lieten we mekaar volledig los.
Toen we mekaar weinig hoorden, werd ik zwanger (meermaals maar verloor 3 kindjes, uiteindelijk lukte het me om mijn dochter te voldragen en hebben we nu een pracht van een 3-jarige).
Eind vorig jaar zagen we mekaar weer, hadden we weer seks. Een affaire. De gevoelens waren er. We zagen mekaar nog graag, hij was niet gelukkig in zijn relatie, ik niet in de mijne.
Een paar keer hebben we mekaar gezien. Ik zei dat ik thuis weg wilde, nadat hij dat ook gezegd had. Toen werd het hem precies te echt en wou hij stoppen met alles, zijn vrouw nog een kans geven. Hij kon zijn kinderen dit niet aandoen.
Ik zat erdoor. Ik had een gebroken hart en mocht er niks van laten zien thuis. 1 ding stond vast: ik ging dit nooit meer doen. Het contact verwaterde, maar toch stuurden we elke avond 'slaapwel' naar mekaar. Tot hij in februari dit jaar weer meer begon te sturen. Ik zei dat ik over hem was (nooit helemaal gelukt), en best wel weer gelukkig was thuis.
Toch laaide de verliefdheid weer op. Ik kan er niet om heen, ik zie hem graag. In mei zagen we mekaar dan toch weer. De eerste keer gebeurde er niet veel, enkel een kus bij het afscheid. 's Anderendaags zagen we mekaar weer, de dag erna ook....En de dag erna hadden we seks.
Dan zat er weer een tijdje tussen, maar als we mekaar niet zien, dat bellen we of sms'en we. 2 weken geleden waren we een hele dag samen. Praten, knuffelen, vrijen. Sindsdien zagen we mekaar nog 2x. Nu zal het weer een tijdje duren eer we mekaar zullen zien. De vakantie staat voor de deur en dan is het moeilijker omdat we allebei kinderen hebben. Voor hem is het moeilijker om thuis weg te geraken, om af te spreken.
We spraken af dat we eerlijk zullen zijn over onze gevoelens, wordt het te zwaar, dan stoppen we ermee. Hij weet dat ik hem graag zie, hij ziet mij ook graag. We kunnen niet zonder mekaar maar allebei zijn we er niet klaar voor om onze huidige partners te verlaten (vooral onze kinderen niet).
Ik heb het er wel moeilijk mee dat ik niet weet wanneer ik hem nog eens zie. Misschien pas in september...Zelfs al verminderen onze gevoelens, weet ik zeker dat we, als we meer contact hebben, dit gewoon weer door gaat. Het liefste zou ik bij hem willen zijn. Maar ik kan mijn kind niet missen...
Ik weet dat dit fout is, maar ik heb totaal geen schuldgevoelens of spijt tegenover mijn vriend. Onze relatie is niet meer wat het was, de sleur zit er goed in en ik heb geen zin om er iets aan te doen. Ja, ik zie hem wel nog graag, maar dat is het ook.
Ik vind het wel erg van mezelf dat ik mij hier niet schuldig om voel, dat ik lieg tegen mijn vriend...en mijn kind. Das nog het ergste...
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen. Vreemdgaan, een affaire starten, die op en af toch al 10j bezig is. Ik weet dat ik zou moeten stoppen, ofwel met mijn ex of met mijn huidige vriend...
2j was ik alleen toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (ondertussen zijn we 13j samen en hebben een dochter). Mijn ex trouwde met iemand anders en kreeg kinderen met haar.
Toen ik een jaar of 3 samen was met mijn huidige vriend, kwam mijn ex weer in mijn leven. Gewoon sms'en, waar mijn vriend van op de hoogte was.
Tot ik eens zei, in een zatte bui, dat moest mijn ex mij terug willen, dat ik niet zou twijfelen. Mijn vriend eiste dat ik stopte met sms'en. Wat ik ook deed, eventjes.
5 jaar geleden hadden mijn ex en ik seks. Waar we ons beiden niet goed bij voelden. We stopten weer met alles, niet meer afspreken en niet meer sms'en.
Toch konden we mekaar niet loslaten. Het sms'en begon weer. We spraken af en toe eens af, vlug. Maar gewoon om mekaar eens te zien, niks meer. We werden wel closer, door het sms'en. We praatten over alles. Zijn gezin, mijn gezin (ik had toen nog geen kindje, wel pluskids). Het ging in ups en downs. Van veel contact naar weinig. Maar nooit lieten we mekaar volledig los.
Toen we mekaar weinig hoorden, werd ik zwanger (meermaals maar verloor 3 kindjes, uiteindelijk lukte het me om mijn dochter te voldragen en hebben we nu een pracht van een 3-jarige).
Eind vorig jaar zagen we mekaar weer, hadden we weer seks. Een affaire. De gevoelens waren er. We zagen mekaar nog graag, hij was niet gelukkig in zijn relatie, ik niet in de mijne.
Een paar keer hebben we mekaar gezien. Ik zei dat ik thuis weg wilde, nadat hij dat ook gezegd had. Toen werd het hem precies te echt en wou hij stoppen met alles, zijn vrouw nog een kans geven. Hij kon zijn kinderen dit niet aandoen.
Ik zat erdoor. Ik had een gebroken hart en mocht er niks van laten zien thuis. 1 ding stond vast: ik ging dit nooit meer doen. Het contact verwaterde, maar toch stuurden we elke avond 'slaapwel' naar mekaar. Tot hij in februari dit jaar weer meer begon te sturen. Ik zei dat ik over hem was (nooit helemaal gelukt), en best wel weer gelukkig was thuis.
Toch laaide de verliefdheid weer op. Ik kan er niet om heen, ik zie hem graag. In mei zagen we mekaar dan toch weer. De eerste keer gebeurde er niet veel, enkel een kus bij het afscheid. 's Anderendaags zagen we mekaar weer, de dag erna ook....En de dag erna hadden we seks.
Dan zat er weer een tijdje tussen, maar als we mekaar niet zien, dat bellen we of sms'en we. 2 weken geleden waren we een hele dag samen. Praten, knuffelen, vrijen. Sindsdien zagen we mekaar nog 2x. Nu zal het weer een tijdje duren eer we mekaar zullen zien. De vakantie staat voor de deur en dan is het moeilijker omdat we allebei kinderen hebben. Voor hem is het moeilijker om thuis weg te geraken, om af te spreken.
We spraken af dat we eerlijk zullen zijn over onze gevoelens, wordt het te zwaar, dan stoppen we ermee. Hij weet dat ik hem graag zie, hij ziet mij ook graag. We kunnen niet zonder mekaar maar allebei zijn we er niet klaar voor om onze huidige partners te verlaten (vooral onze kinderen niet).
Ik heb het er wel moeilijk mee dat ik niet weet wanneer ik hem nog eens zie. Misschien pas in september...Zelfs al verminderen onze gevoelens, weet ik zeker dat we, als we meer contact hebben, dit gewoon weer door gaat. Het liefste zou ik bij hem willen zijn. Maar ik kan mijn kind niet missen...
Ik weet dat dit fout is, maar ik heb totaal geen schuldgevoelens of spijt tegenover mijn vriend. Onze relatie is niet meer wat het was, de sleur zit er goed in en ik heb geen zin om er iets aan te doen. Ja, ik zie hem wel nog graag, maar dat is het ook.
Ik vind het wel erg van mezelf dat ik mij hier niet schuldig om voel, dat ik lieg tegen mijn vriend...en mijn kind. Das nog het ergste...
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen. Vreemdgaan, een affaire starten, die op en af toch al 10j bezig is. Ik weet dat ik zou moeten stoppen, ofwel met mijn ex of met mijn huidige vriend...
Anoniem17
