Ongeveer 12 jaar geleden besloten mijn vrouw en ik dat een open relatie wel eens goed zou kunnen zijn voor ons beiden. Eerlijk gezegd was het mijn idee, ik had al een oogje laten vallen op iemand.
Mijn vrouw stemde in, ze is erg ruimdenkend maar had toch niet verwacht dat ik al zo snel iemand zou vinden. Het raakte haar meer dan ze destijds heeft laten zien, maar 'afspraak was immers afspraak', heb ik toen gezegd.
Toen zij daarna vertelde ook iemand anders te zien buiten onze relatie om, kwam dit harder bij mij aan dan ik had gedacht. Ook ik hield het voor mezelf want 'afspraak was immers afspraak'. Juist dit zogenaamde 'groot' houden zorgde er voor dat we steeds meer van elkaar verwijderden.
Uiteindelijk was de sfeer zo grimmig geworden dat we besloten een eind te maken aan onze affaires en in relatietherapie te gaan. We hebben onderzocht hoe ons relatiepatroon er uit zag, onze onbewuste en individueel verschillende definities van liefde leren kennen.
Maar bovenal hebben we geleerd hoe we autonomer in onze relatie kunnen staan, hoe we onze eigen verantwoordelijkheid weer kunnen oppakken voor onze persoonlijke gedachtes, gevoelens, gedrag.
Op dit moment hebben we ook een open relatie maar deze nieuwe openheid houdt heel iets anders in. We laten elkaar volledig vrij en we zijn ons veel meer bewust van de gevolgen van ons gedrag voor onze partner juist doordat we op een open manier hebben leren communiceren (zonder verwijten).
Tot nu toe kiezen we er voor alleen met elkaar intiem te zijn, vanuit vrijheid, omdat we elkaar niet willen kwetsen met ons gedrag.
Deze nieuwe vrijheid voelt een stuk aangenamer, rustiger.
