Time for change
Ik heb dit geschreven alsof ik een brief schrijf aan mijn vrouw
Ik ben 46, mijn vrouw 43, wij zijn nu 8 jaar getrouwd
Al jaren hebben jij en ik geen sex meer, het is de afgelopen 7 jaar geleidelijk weggegaan, en nu 2.5 jaar niet meer.
Je had littekens in je vagina, pijnlijk, vervelend, maar twee bezoeken aan het ziekenhuis hielpen niet, slecht medisch advies, toegegeven, maar niets dat een vuist op tafel of een second opinion, of een bezoek naar een sexuoloog niet had op kunnen lossen. Nee, de oplossing? Geen sex, nul, noppes, nada.
Waarschijnlijk waren de littekens besmettelijk, want de rest van je lijf kreeg er ook last van, je handen, mond, kont, alles eigenlijk, echt zoenen bleek ook niet meer mogelijk, knuffelen bestond uit tegen mij aanstaan met je armen slap hangend naast je, erg naar die littekens overal.
Vreemd, maar tijdens onze verkering en verloving was hier nul communicatie over, geen “oh schat, ik wil je even vertellen dat ondanks we nu wel sex hebben het na ons huwelijk uit is met die onzin”
Mischien omdat je wel zou weten dat ik er dan niet mee door zou gaan.
Ik heb in deze jaren meerdere malen op het punt gestaan om een scheiding voor te stellen, ik kan niet beschrijven hoe eenzaam en alleen ik ben, nu ook nog, de slaapkamer is een plek die ik vrees en haat.
Ik heb tientallen keren de bewuste keuze moeten maken om van je te blijven houden, de bitterheid los te laten, hopen en werken aan verbetering, misschien als ze door de overgang heengaat, of misschien als ze last krijgt bij het paardrijden dat ze gemotiveerd wordt om je zich echt laten helpen.
Het enige wat we nog hebben is een soort van emotionele connectie, vaag broer en zus, maar meer huisgenoten, en nu geef je dat laatste, het enigste, wat we nog hebben weg aan Teun, een emotionele relatie met hem, en om mijn hart nog verder te breken, maak je plannen, in een “opwelling” om met hem WEL sex te hebben.
Ik ben nog nooit zo alleen, eenzaam, hart gebroken geweest, ik voelde me schuldig dat ik intimiteit van je verlangde, niet gewenst, niet geliefd.
je zegt dat je voor mij wil gaan, dat je voor mij kiest.
Ik kan je keuze missen als kiespijn, waarmee wil je me overhalen dan? met meer eenzaamheid, afwijzing, en nu verrijkt met de geweldige herinneringen aan jouw fijne tijd met Teun? de leugens?
Mischien moet je dit even bespreken met Teun, de lieve goeie jongen, want oh ja,
JE HEBT NOG STEEDS CONTACT MET HEM.
Ik heb dit geschreven alsof ik een brief schrijf aan mijn vrouw
Ik ben 46, mijn vrouw 43, wij zijn nu 8 jaar getrouwd
Al jaren hebben jij en ik geen sex meer, het is de afgelopen 7 jaar geleidelijk weggegaan, en nu 2.5 jaar niet meer.
Je had littekens in je vagina, pijnlijk, vervelend, maar twee bezoeken aan het ziekenhuis hielpen niet, slecht medisch advies, toegegeven, maar niets dat een vuist op tafel of een second opinion, of een bezoek naar een sexuoloog niet had op kunnen lossen. Nee, de oplossing? Geen sex, nul, noppes, nada.
Waarschijnlijk waren de littekens besmettelijk, want de rest van je lijf kreeg er ook last van, je handen, mond, kont, alles eigenlijk, echt zoenen bleek ook niet meer mogelijk, knuffelen bestond uit tegen mij aanstaan met je armen slap hangend naast je, erg naar die littekens overal.
Vreemd, maar tijdens onze verkering en verloving was hier nul communicatie over, geen “oh schat, ik wil je even vertellen dat ondanks we nu wel sex hebben het na ons huwelijk uit is met die onzin”
Mischien omdat je wel zou weten dat ik er dan niet mee door zou gaan.
Ik heb in deze jaren meerdere malen op het punt gestaan om een scheiding voor te stellen, ik kan niet beschrijven hoe eenzaam en alleen ik ben, nu ook nog, de slaapkamer is een plek die ik vrees en haat.
Ik heb tientallen keren de bewuste keuze moeten maken om van je te blijven houden, de bitterheid los te laten, hopen en werken aan verbetering, misschien als ze door de overgang heengaat, of misschien als ze last krijgt bij het paardrijden dat ze gemotiveerd wordt om je zich echt laten helpen.
Het enige wat we nog hebben is een soort van emotionele connectie, vaag broer en zus, maar meer huisgenoten, en nu geef je dat laatste, het enigste, wat we nog hebben weg aan Teun, een emotionele relatie met hem, en om mijn hart nog verder te breken, maak je plannen, in een “opwelling” om met hem WEL sex te hebben.
Ik ben nog nooit zo alleen, eenzaam, hart gebroken geweest, ik voelde me schuldig dat ik intimiteit van je verlangde, niet gewenst, niet geliefd.
je zegt dat je voor mij wil gaan, dat je voor mij kiest.
Ik kan je keuze missen als kiespijn, waarmee wil je me overhalen dan? met meer eenzaamheid, afwijzing, en nu verrijkt met de geweldige herinneringen aan jouw fijne tijd met Teun? de leugens?
Mischien moet je dit even bespreken met Teun, de lieve goeie jongen, want oh ja,
JE HEBT NOG STEEDS CONTACT MET HEM.
Martijn
