Acht jaar samen, waarvan in mei dit jaar twee jaar getrouwd zullen zijn. Mijn vrouw heeft een eigen zaak en werkt zes dagen in de week. Ik heb mijn eigen 40 urige werkweek, neem het complete huishouden op me om mijn partner te ontzien en ik help waar nodig (zo goed en kwaad als dat ik kan en aangeef) haar op de zaak. Begin dit jaar rommelde onze relatie al aan haar kant. Ze werd down, depressief en verdrietig, maar wilde mij niet vertellen wat er aan de hand was. Verder werd ik gevoelsmatig steeds meer aan de kant gezet en kreeg ik zelfs de koude schouder momenten van haar. Bij haar op de zaak heeft ze sinds ongeveer november vorig jaar een andere man leren kennen (heeft zelf een burnout, gescheiden en drie kinderen) en daar klikt het fantastisch mee. Hij helpt haar op de zaak en praat veel met haar, waardoor er een vriendschap is ontstaan. Door de maanden heen was ze alleen maar over hem aan het praten, ook in mijn bijzijn dus gingen er alarmbellen rinkelen bij mij. Sinds haar depressieve toestand heb ik al gevraagd of er iemand anders was en dat was van in eerste instantie nee naar gevoelens hebben voor iemand naar seks te hebben gehad met die andere man begin dit jaar. Dit in een tijdspanne van twee maanden proberen te praten en er te zijn voor haar. Ik ben dus vanaf begin dit jaar voorgelogen, bedrogen en verraden. Het vermoeden had ik wel, maar toch hoop je dat het niet zo is. Zij heeft een weekje apart gezeten in een vakantieparkje (op mijn aanraden voordat de waarheid naar boven kwam zodat ze wat me-time had) en is daarna bij haar ouders gaan zitten. Tussendoor de communicatie open gehouden dmv bellen en app contact. Afgelopen weekend samen gezeten en gepraat en aangegeven dat zij, wij en ik heling nodig hebben en dit voor mij pas kan starten als het volledige contact met de andere man ophoudt. Ik heb hier een vernietigende NEE op gekregen, want ze gaf aan dat het voor haar ook een belangrijke vriendschap is geworden die ze niet wilt breken. Dit uit liefde laten bezinken en gisteren nogmaals in gesprek met haar gegaan en aangegeven dat door haar keuze met de andere man ik tot de conclusie ben gekomen om uit elkaar te gaan en te gaan scheiden. Dit tot groot verdriet en zelfs grote verbazing van haar uit. Ze wilde graag vertellen hoe het allemaal tot stand is gekomen, maar gevoelsmatig heb ik aangegeven dat dit volkomen irrelevant is. Ik ben van mening dat wat er ook was en speelde, dat ze eerst naar mij had moeten komen en dat is niet gebeurd. Er is troost in het emotionele en fysieke gezocht en gevonden bij een andere, terwijl wij nog gewoon samen zijn. Dit is voor mij een onvergevelijke, immens pijnlijke actie geweest en daar krijg ik bovenop nog te horen dat ze de band met de andere man niet wilt breken. Ik voel me vreselijk dat ik de keuze heb gemaakt om te scheiden, maar ik zie anderzijds geen andere optie meer. Ik moet en zal uiteindelijk met mezelf door die spreekwoordelijke deur gaan en mezelf in de spiegel kunnen blijven aankijken. Nu richting het proces om nieuwe huisvesting te zoeken, de spullen verdelen, rekeningen verdelen en stopzetten, scheiding regelen etcetera. Er gaat nog een hoop op me af komen, daar ben ik me van bewust. Ik hoop, mede door mijn verhaal hier te delen, dat ik er sterker en beter uit zal gaan komen. Ik heb een hoop steun en liefde vanuit familie en vrienden en daar houd ik me voorlopig stevig aan vast!
Ricardo
