Als ik sommige verhalen hier lees heb ik denk ik ook bindingsangst.
Ik heb twee relaties gehad. De eerste, van mn 17e tot 19e/20e ergens, is beëindigd door mijn destijds vriendin. Dat was voor mij een enorme klap. Ik had ergens wel door dat iets niet helemaal lekker ging, en was van plan dat weekend met haar erover te praten, toen ze het uit maakte (ik kwam die vrijdagavond bij haar aan en toen maakte ze het uit). Ik was er helemaal kapot van.
Later heb ik een relatie gehad van m'n 21e toen 24e ongeveer. Op gegeven moment werkte het niet meer voor mij. Ergens wist ik dat al vrij vroeg. Ik heb m'n best gedaan om wat te blijven voelen voor haar, maar kon het niet meer opbrengen. Zij vroeg mij wat er aan de hand was, ik begreep destijds (en wellicht nog steeds) niet goed wat er aan de hand was, toen hebben we een pauze van een week genomen en daarna heb ik het uitgemaakt. Ik kon niet goed uitleggen wat er aan de hand was. Zij was helemaal kapot ervan en in tranen, een soort inversie van het einde van mijn eerste relatie.
Sindsdien ben ik alleen verliefd geweest op personen waarvan ik wel wist dat ze niet op mij verliefd waren of konden zijn, bv omdat ze een relatie hadden. Als iemand wel iets met mij lijkt te willen stoot ik het af. Niet bewust maar onbewust, al realiseer ik me na afloop wel bewust dat ik iets doms of erg onaardigs heb gezegd, iig iets gedaan of gezegd heb waardoor ze niet meer iets met mij wil.
Omdat ik zelf wel zie wat ik aan het doen ben en denk te begrijpen waar het vandaan komt, heb ik altijd het idee gehad dat ik dat zelf maar moet fixen. Recent heb ik echter ondervonden dat het echt problematisch is, ook in de omgang met gewone vriendinnen (vrouwelijke vrienden bedoel ik). En dat ik dat niet op ga lossen in mn eentje, gezien hoe lamg ik er inmiddels mee loop. Dus heb ik vanavond maar een afspraak gemaakt met een online psychiater. Ik denk dat dat een juiste keuze is, want zoals het nu gaat schiet ook niet op. Het is gewoon slecht voor mezelf en de mensen op me heen.
Dat wilde ik even delen. Aan alle mensen met een soortgelijke problematiek, heel veel sterkte. En weet dat het niet raar is, en dat je het niet in je eentje op hoeft te lossen.
Ik heb twee relaties gehad. De eerste, van mn 17e tot 19e/20e ergens, is beëindigd door mijn destijds vriendin. Dat was voor mij een enorme klap. Ik had ergens wel door dat iets niet helemaal lekker ging, en was van plan dat weekend met haar erover te praten, toen ze het uit maakte (ik kwam die vrijdagavond bij haar aan en toen maakte ze het uit). Ik was er helemaal kapot van.
Later heb ik een relatie gehad van m'n 21e toen 24e ongeveer. Op gegeven moment werkte het niet meer voor mij. Ergens wist ik dat al vrij vroeg. Ik heb m'n best gedaan om wat te blijven voelen voor haar, maar kon het niet meer opbrengen. Zij vroeg mij wat er aan de hand was, ik begreep destijds (en wellicht nog steeds) niet goed wat er aan de hand was, toen hebben we een pauze van een week genomen en daarna heb ik het uitgemaakt. Ik kon niet goed uitleggen wat er aan de hand was. Zij was helemaal kapot ervan en in tranen, een soort inversie van het einde van mijn eerste relatie.
Sindsdien ben ik alleen verliefd geweest op personen waarvan ik wel wist dat ze niet op mij verliefd waren of konden zijn, bv omdat ze een relatie hadden. Als iemand wel iets met mij lijkt te willen stoot ik het af. Niet bewust maar onbewust, al realiseer ik me na afloop wel bewust dat ik iets doms of erg onaardigs heb gezegd, iig iets gedaan of gezegd heb waardoor ze niet meer iets met mij wil.
Omdat ik zelf wel zie wat ik aan het doen ben en denk te begrijpen waar het vandaan komt, heb ik altijd het idee gehad dat ik dat zelf maar moet fixen. Recent heb ik echter ondervonden dat het echt problematisch is, ook in de omgang met gewone vriendinnen (vrouwelijke vrienden bedoel ik). En dat ik dat niet op ga lossen in mn eentje, gezien hoe lamg ik er inmiddels mee loop. Dus heb ik vanavond maar een afspraak gemaakt met een online psychiater. Ik denk dat dat een juiste keuze is, want zoals het nu gaat schiet ook niet op. Het is gewoon slecht voor mezelf en de mensen op me heen.
Dat wilde ik even delen. Aan alle mensen met een soortgelijke problematiek, heel veel sterkte. En weet dat het niet raar is, en dat je het niet in je eentje op hoeft te lossen.
A.
