Ik heb een doodbrave lieve partner, soms niet de gemakkelijkste maar hart op de juiste plaats. Ik zou hem nooit willen kwetsen. Af en toe doen we elk iets apart. Zo ging ik een maand of 2 geleden naar zee voor een paar dagen. Nu was daar ook een jongeman in de lobby met een glimlach die me opwarmde vanbinnen. Hij was kennelijk ook alleen in het hotel. Vervolgens kwam ik hem nog tegen in de lift, aan het ontbijt, en pas op de laatste dag raakten we aan de praat in de wellness van het hotel. Hij vroeg me uiteindelijk om wat langer te blijven en hij was zo lief en van het een kwam het ander en vroeg hij mijn social media om in contact te blijven. Toen ik thuis kwam was mijn partner net in verplichte covid quarantaine en totaal niet te genieten daar hij de muren op liep. We kregen ruzie waarop hij me zelfs aanrade om nog voor een paar dagen ergens heen te trekken tijdens mijn vakantie omdat hij toch niet te genieten was. Op die moment was het voor mij een ideale aanzet om toch die andere te contacteren en vervolgens zagen we elkaar weer in Brussel waar we 2 nachten verbleven samen in dezelfde kamer. Hij zei dat hij echt aan me gehecht was, schelen wel meer dan 10j (ik 37 hij 23) en ik uit Vlaanderen en hij uit Wallonië, ik in relatie hij vrijgezel. We wisten beiden op voorhand dat het niet makkelijk zou zijn. Toch bleef via social media, (meer bepaald instagram) het contact duren en hebben zelfs nieuwe plan om komend weekend terug af te spreken. Hebben wel nog 2 keer ofzo ge-video-called. Alleen klinkt hij via text minder lief, gevoelig als voordien, eerder vriendschappelijk. Ook reageert hij niet altijd als ik hem text dat ik hem mis, waarop ik mijn kas diep vanbinnen opvreet. Ik hoop toch stiekum diep van binnen dat ons weekend alsnog doorgaat en hij niet terug zal krabbelen ofzo. Ik durf al niet teveel meer te sturen naar hem want ik wil hem niet verstikken en hij heeft geen verplichtingen naar mij toe daar ik in relatie ben en hij vrijgezel. Toch hoop ik met heel mijn hart dat we elkaar ASAP terug zien, los van mijn relatie met mijn vriend. Ik weet gewoon graag waaraan waaraf en hou niet van tasten in het duister of hij me echt wel zelf ook wil terug zien, al is het maar voor terug een beetje passie en magie in mijn leven. Ik mis dat. Ik ben 37 en wil voelen dat ik nu nog leef. Het is lang geleden dat ik zo snel verliefd werd, maar voel me hierdoor ook terug opnieuw kwetsbaar bang en onzeker en is elke dag een foltering voor ein-de-lijk dat verlossende weekend aanbreekt dat we elkaar hopelijk terugzien. Zo is het heel mijn leven al geweest. Nooit niks zwart/wit, zoveel grijze zones, zoveel om over te piekeren, niks vanzelfsprekend, bij mij loopt het altijd zo raar, liefde als ideaal voorbeeld, terwijl anderen bvb direct van jongs af aan de partner van hun leven vinden/gevonden hebben en tot op heden nog altijd vredig samen zijn en gezinnetje, zelfs nooit gekwetst geweest zijn pff niet eerlijk dat het voor anderen allemaal van in het begin zo vanzelfsprekend automatisch op wieltjes loopt alles. Bij mij dus niet, heb nooit anders geweten en nu wil ik nog eens genieten! Nou ik zou gewoon al blij zijn dat alles en iedereen die ik graag heb uit zichzelf naar mij toe getrokken zouden worden. Sorry voor de beetje verwarrende uitleg maar voel me ook maar eens weer in de war door de emoties die ik momenteel weeral terug mee maak.
Ronny
