Wel, ik zit al lange tijd in een ongelukkige relatie. We zijn intussen 15 jaar samen en hebben 2 kinderen van 8 jaar. Er was aantrekkingskracht omwille van onze gedeelde interesse in avontuur. We durfden op seksueel vlak wel eens bv iemand anders er bij betrekken of ik mocht wel eens een afspraakje doen met een andere man. We vonden het ook leuk om samen in een grootstad te vertoeven. Echter bleek hij ook een wat norse, snel geïrriteerde kant te hebben en naar mijn gevoel eigenlijk ook jaloerse kant. Zelf zegt hij dat hij de minst jaloerse man is dat je je kunt voorstellen, want ik mag zelf seks hebben met een andere man. Uiteindelijk bleek dat toch heel erg tegen te vallen, gezien alles volgens zijn visie diende te gebeuren. Ik denk dat onze focus net wat anders lag. Hij werd heel snel kwaad, omdat ik heb veel te weinig vertelde. Ik ben van nature geen spraakwaterval, dus voelde ik me nog meer geblokkeerd en geremd, waardoor hij nog kwader werd. En ik eigenlijk nog minder ging vertellen, terwijl ik helemaal niets te verbergen had. Heel vervelend allemaal. We hebben dit veel te lang geprobeerd en achteraf gezien, hadden we dit veel eerder moeten stoppen want dit werkte niet. Ik merkte dat hij ook opmerkingen maakte over mijn telefoon. Ik zette bijvoorbeeld mijn telefoon stil, omdat ik overdag naar de les ging. Ik dacht er ook niet altijd aan om het geluid terug op te zetten. Hij maakte opmerkingen dat bedriegers hun gsm ook op stil zetten, omdat ze iets te verbergen hadden. Het voelde heel wrang om onterecht beschuldigd te worden van iets dat er niet was. Zo waren er eigenlijk veel bijkomende problemen. Ik werkte bijvoorbeeld in het weekend nog in een dancing en had glijdende werkuren. Hij werd telkens slechtgezind omdat ik telkens op een ander uur vertrok. Ik deed gewoon een dubbele shift, en was de ene keer meer moe dan de andere keer. Ik was ook eens gaan winkelen en had wat parfum van een tester over me heen gespoten. Hij maakte terug een opmerking dat bedriegers dit doen om geurtjes te verstoppen. Ik had het enorm moeilijk met zijn norse gedrag. Er was altijd wel iets.Ik probeerde erover te praten. Een enkele keer lukte dat, maar eigenlijk had ik niet het gevoel dat er iets veranderde. Gezien ik jaar na jaar meer en meer het gevoel begin te krijgen op eieren te lopen bij hem, begint mijn interesse te verminderen. Ik werd zwanger. Ik twijfelde over de relatie. We hadden al een financieel engagement aangegaan door samen een huis te kopen. Dus proberen we het toch verder. Helaas bleek die jaloezie er ook te zijn betreffende de kinderen. Ik probeer met hem in gesprek te gaan. Maar krijg nooit geen gehoor. Hij verwijt mij dat ik 'egoistisch ben' gezien ik over mezelf begin. Of hij zegt mij dat het mijn hersenen zijn die die negativiteit creeeren,... Allé bon. Hij wilt blijkbaar altijd zijn zin hebben en gelijk krijgen. Bij sommige uitspraken van hem sta ik echt perplex. Kon ik echt niet geloven dat hij zoiets echt gezegd heeft. Ik klaagde dat hij bijvoorbeeld telkens probeert te verhinderen dat mijn familie veel contact heeft met de kinderen. Na een tijd kan je het echt niet meer negeren... Toen we naar mijn familie gingen, waren de kinderen bijvoorbeeld 'toevallig' te ziek. Terwijl ze met dezelfde snotneus wel naar zijn familie gingen,... Op een bepaald moment zei hij, dat hij vond dat hij dat recht had, gezien hij een hoger inkomen had dan ik. Ik stond echt perplex. Het is echt allemaal te veel om op te noemen, wat er nog allemaal gezegd geweest was. Iedere keer als ik bij mijn familie op bezoek ging, werd ik precies ondervraagt door een politie-agent. Nooit eens een vraag hoe het geweest was. Echt, ... De interesse daalde steeds meer bij mij. Ik heb hem dat ook gezegd. Op een gegeven moment was het voor mij echt op. Ik heb dan ook gezegd dat ik het niet meer pik, en dat ik wilde scheiden. Meneer wilde niet scheiden. Hij zei dat als ik hem en de kinderen in de steek zou laten, hij de kinderen wilde. Hij zei dat heel eisend, waardoor een normaal gesprek daarover gewoon onmogelijk was. Ook heeft hij meermaals gezegd dat er 'ongelukken' zouden gebeuren. Ik voelde me gevangen. We komen maar niet tot een oplossing. Mijn interesse was er niet meer, en hij moest ook niet meer aan mij komen. We woonden wel nog steeds samen. Ik was wel al in contact met een andere man. We hebben wat gechat en 1 keer afgesproken en nooit seks gehad. Hij heeft ingebroken in mijn telefoon, en heeft chatberichten ontdekt van ons. Hij heeft daar stiekem foto's van genomen. Hij heeft aan mij gevraagd of ik iemand anders heb leren kennen, en heb dat ontkend. Zelf heb ik al meermaals aangegeven dat ik de relatie niet meer zag zitten, en voel me daarom niet super schuldig. Zelf vindt hij het schandalig. Ik heb het ergste gedaan wat een partner kan doen, en hij heeft heel de buurt laten weten dat hij bedrogen is. Hij heeft de kinderen alles verteld, en herhaalt vaak aan de kinderen dat mama haar tong in de mond van een andere man heeft gestoken. De kinderen hebben dit verhaal natuurlijk op school verteld. Niemand weet natuurlijk wat er aan voorafgegaan is, maar hij respecteert gewoon niet dat ik niet meer wil. Ik vind het onterecht dat hij mij zo afschildert tegen te kinderen. Eigenlijk wil ik liever de kinderen erbuiten laten, maar gezien hij op deze manier de kinderen betrekt, vraag ik mij af wat ik hier het beste kan doen? Ze zijn nog zo jong. Ze hebben een goede band met hem. Ook merk ik al geruime tijd (meer dan 2 jaar) bij 1 kind dat hij de band probeert op te eisen ten koste van mij. Ik heb proberen uit te leggen, dat papa altijd boos is op mama, en dat mama de relatie eigenlijk al eerder niet meer wilde. Maar ik merk dat zijn energie dwingender is dan de mijne. Maar goed. Intussen hebben we even uiteen geweest. Gezien de communicatie heel agressief was, en de kinderen er ook heel hard onder leiden, wonen we nu toch weer meer dan een maand samen... Maar ik weet het niet... Zijn agressie was even gezakt, maar nu is hij weer heel kwaad... Vermoedelijk om het bedrog van eind vorig jaar. Ik wil er niet over praten, en ik vermoed dat dit hem stoort. Eigenlijk ben ik ongelukkig in deze relatie, en heb ik ook niet veel zin in een toekomst met hem. Hij heeft wel beloofd dat hij mij gelukkig zal maken, maar ja, ... Ik ben eigenlijk liever alleen. Wat is wijsheid? Misschien toch nog proberen er het beste van te maken tot de kinderen groot zijn? Of toch doorzetten met een scheiding? Dit is hel. Bedankt om even te lezen. :-)
Saar
