Al 4x vlekken in z'n onderbroek gevonden

Ga er maar vanuit dat het klopt wat je denkt. Helaas.

Volg je gevoel. Altijd.

Hallo Lydia,
Volg je gevoel… helaas klopt het waarschijnlijk.
Je verhaal is heel herkenbaar en ik weet inmiddels dat hij een ander had, volgens zijn zeggen maar volgens is het heeft.
Een ander kan heel makkelijk zeggen, stop ermee.. ik kan het nu ook niet, ben eerst voor mijzelf alles op een rijtje aan het zetten. De liefde word steeds minder en de ergernissen groter, het zal een keer klappen. Maar waar ga je in deze tijd naar toe… geen huizen te krijgen… dat weerhoud mij er nu van.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde voor jezelf!
Liefs AP

Beste, ik herken mezelf in jouw verhaal. Even kort mijn leven schetsen. Veel te jong getrouwd geweest met een geldgeile psychopaat, er na 4 jaar van weg gevlucht, Tijdens scheiding misbruikt. Uiteindelijk vandaag 8 jaar geleden huidige partner tegengekomen. Bij hem heb ik alle opgekropte emotie en trauma van al het misbruik kunnen luchten, hij voelde als een veilige thuishaven. Tot 3 jaar geleden. We zaten midden in verbouwingen, mijn broer ging door een huwelijkscrisis na de dood van zijn zoontje. Mijn partner zei me nog dat hij gesprekken had met mijn schoonzus. Maar beter met mij dan met andere mannen. Ik zocht daar ook niks achter. Tot hij na enkele maanden plots op de vlucht sloeg, hij trok in bij een andere vrouw ( zijn vroegere kuisvrouw) en ging haar zelfs met kerst voorstellen aan zijn ouders. Ik begreep er niks van. De vlucht bleek er te zijn gekomen omdat er gevoelens waren gebloeid tussen hem en mijn schoonzus. Voelde me bedrogen, zowel door haar als door hem. Uiteindelijk zocht hij opnieuw toenadering tot mij omdat hij besefte dat hij daar niet goed zat. Ik heb hem toen vergeven omdat er nooit geen seks geweest is ( wat ze beiden volhouden). Een paar jaar nadien vluchte hij weer weg, omdat hij de zorg voor mijn gehandicapte zoontje en zijn relatie die slecht is met mijn ma niet aankon.

Deel 2: nu zit hij in de Limburg in een koopwoning waar ik en mijn pa hem financieël destijds nog gesteund hebben ( zou een rustplekje geweest zijn om met gehandicapt zoontje naar toe te trekken). Ik zie hem nu enkel nog in het weekend. In de week werkt en woont hij daar. Soms belt hij me op en hangen we lang aan de lijn. Maar wanneer hij hier is draait de aandacht om zijn zoon ( die hier om de 2 weken een weekend is) of om mijn zoon. Wat me stoort is dat hij me niet spontaan knuffelt of vastpakt, ook intimiteit is er nog amper. Ik lijk wel een vluchtoord of een alibi. De plaatst voor de wissel. De enige reden dat ik dit nog volhou is omdat ik de zorg voor mijn zoon niet meer aankan. Is eigenlijk zielig, want in besef dat ik beter verdien dan dit. Maar zit letterlijk vast in de wetenschap dat het moeilijk is om nog iemand te vinden die alle bagage erbij wil nemen.