Het maakt me verdrietig om eerlijk te zijn, want sterke vriendschapsrelaties heb ik wel. Dat zie ik als een mooi geschenk.
Maar het steekt wel als je (gevoelsmatig) de enige bent dat dit soort geluk nooit heeft kunnen ervaren. Ook wel eens op het frustrerende af.
Het grootste probleem is dat ik wel verliefdheid kan ervaren (twee maal gehad), maar nooit de stap heb genomen om het te zeggen of te proberen er meer omgang mee te hebben. Dan wint de onzekerheid van het vastberadene. Want wie wil er nou met mij zijn? Het wordt een 'self fulfilling prophecy' op die manier.
Maar goed, misschien is het verstandig eerst aan mezelf te werken. Niets komt vanzelf is mijn gedachte op dit moment.
Lezer, bedankt voor het lezen. Nog een fijne dag en ik wens je al het geluk!