Ik vind het vreselijk om zo te zijn

Ik ben bijna 6 jaar samen met mijn vriend en ik heb onwijs geluk met hem. Echter ben ik extreem jaloers en erge last van verlatingsangst. Ik ben in de loop der jaren al mijn vriendinnen kwijt geraakt omdat ik dacht; zolang we samen zijn is alles goed. En ik dus uiteindelijk ook met niemand meer afsprak omdat ik dan wist dat hij ook de deur uit ging. Nu zit ik al een tijdje in de situatie dat, als hij naar zijn vrienden gaat, ik dus altijd alleen thuis zit. Ik kan mezelf dan helemaal gek maken met het idee dat hij het leuker heeft zonder mij, hij dus minder van mij houdt dan ik van hem, hij makkelijk zonder mij kan maar ik niet zonder hem. Ik merk de laatste tijd dat ik het steeds moeilijker krijg om aan alle verwachtingen te voldoen. Ik wil voor hem zorgen en alles voor hem doen zodat ik dan in zijn ogen perfect kan zijn. Maar ik leg de lat voor mezelf steeds hoger en ben hierdoor mezelf totaal kwijt geraakt. Ik leef voor hem en ik kan dus helemaal panisch worden als hij een nacht gaat stappen bijvoorbeeld. Dan lig ik standaard wakker en kan mijn rust niet vinden. Het idee dat hij het heel erg leuk kan hebben zonder mij terwijl ik altijd met hem bezig ben vind ik heel erg moeilijk. Ik zoek dan vaak ruzies als hij thuis komt waar ik op dat moment zelf in geloof. Ik vind het vreselijk om zo te zijn en ik gun het hem en mezelf zo erg om gewoon weer gelukkig te zijn, ook op het moment dat we niet bij elkaar zijn.